گوشی «هوشمند» متأسفانه برای بسیاری از مردم «هوشربا» ثابت شده است و به‌جای آنکه ابزاری برای پیشرفت قرار گیرد، عاملی برای عقب‌ماندگی و پسرفت و دوری از کارهای حرفه‌ای شده است و نه‌تنها سواد و دانش واقعی را سبب نشده، بلکه در بیشتر موارد، گسترش بی‌سوادی و دوری از مطالعات هدفمند را در پی داشته است.
مطابق برآورد کارشناسان، بسیاری از مردم روزانه حداقل هفتاد بار گوشی را نگاه می‌کنند و آنگاه برای اهمال‌کاری در کارهای مهم زندگی، می‌گویند: «فرصت نکردم یا وقت نشده است».
بهتر است از این غول وسوسه‌انگیز، در حد کم استفاده شود و اگر کسی به آن وابسته شده و یا همواره وسوسه‌اش گریبانگیرش هست، یعنی این شخص، کارهای مهم زندگی را فدای وسوسه‌ای بی‌فایده کرده است؛ یعنی اینکه زندگی‌اش در اختیار و کنترل خود وی نیست، بلکه کارمند و مستخدم فضای مجازی شده؛ اگرچه خود این واقعیت را باور نداشته باشد و فضای مجازی از وی یک فردی بی‌مسئولیت و سطحی‌گرا می‌سازد؛ مانند دوستی که حلقه‌ای بر گردنش افکنده و او را می‌کشد هر جا که بخواهد؛ یعنی فضای مجازی دارد زندگی‌اش را بی‌رحمانه می‌بلعد، اما او متوجه نیست و نمی‌خواهد با آزادی و مطابق ارزش‌های والای خود زندگی کند.
شاید از بارزترین مصداق‌های «دوست بد» که آدمی را به‌سوی سراشیبی سقوط و بربادی می‌برد، همین گوشی یک‌وجبی هست، که در ظاهر تکه‌آهنی می‌نماید، اما در واقع ابزاری برای به بند کشیدن زندگی و تسخیر نرم عقل و خرد و گاهی هم نمایشگاهی برای خودنمایی و فخرفروشی.
یقینا برای بی‌هدف بودن انسان، تنها وابستگی به آن کافی است.
گشت‌وگذار بی‌هدف در فضای مجازی مانند گشتن در بازار و نگاه کردن به کالاهای لوکس مغازه‌ها هست که بدون خرید کردن، چیزی حاصل نمی‌شود و جز حسرت و اندوه نداشتن خیلی چیزها، نتیجه‌ای ندارد. هر فردی باید بداند که با نگاه کردن به هنرنمایی دیگران، او هنرمند نمی‌شود، پس بهتر است انسان از وقت استفاده کند و به‌جای وقت گذرانی بی‌هدف در فضای مجازی، خود را با برنامه‌های هدفمند و آموزشی توانمند سازد تا مفید و مؤثر قرار گیرد و زندگی ارزشمندی داشته باشد.
