جمهوری فدرال مکزیک با ۱۹۵۸۲۰۱ کیلومتر مربع در جنوب ایالات متحدۀ آمریکا و در طرفین مدار رأس السرطان بين خليج مکزیک و اقیانوس آرام واقع است.
مکزیک از ۳۱ ایالت و یک بخش فدرال تشکیل شده و مرکز حکومت آن شهر مکزیکوسیتی می‌باشد. ۸۵ میلیون نفر سکنه دارد که اکثراً از نژاد دورگۀ سرخ و سفید می‌باشند. ۹۰% مردم آیین کاتولیک دارند و اقلیت آن پروتستان‌ها و مسلمانان هستند.
نویسندۀ کتاب «اعراب در آمریکا» می‌نویسد: «در سال ۱۵۳۹م. «فرامارکوس نایز» توانست با راهنمایی یک مسلمان مراکشی به‌نام اسطفان، آریزونا و مکزیک را کشف کند».[1]
در حدود ۲۰۰۰۰نفر مسلمان در مکزیک سکونت دارند که اغلب آنان منشاء سوری دارند و هنوز در جهت تشکل خود اقدامی به عمل نیاورده‌اند و متأسفانه برخی از آنان جذب کاتولیک‌ها می‌شوند.
كلمبيا
کلمبیا کشوری است در شمال غربی قارۀ آمریکای جنوبی و جنوب غربی دریای کارائیب و شرق اقیانوس آرام که ونزوئلا، برزیل، پرو و اکوادور از همسایگان آن هستند. کلمبیا کشوری است نیمه کوهستانی که خط استوا از نقاط جنوبی آن می‌گذرد. در برخی نقاط، آب و هوای گرم و مرطوب و در نواحی دیگر، آب و هوای معتدل دارد. کلمبیا از ۲۲ حوزه، یک بخش و ۸ ناحیۀ مباشری و کمیسری تشکیل شده که زیر نظر فرماندار انتصابی اداره می‌شود. رژیم آن جمهوری است و مرکز حکومت آن شهر بوگوتا می‌باشد. این کشور متجاوز از ۳۰ میلیون نفر سکنه دارد که از نژاد سفیدپوست و دورگه (سرخ و سیاه) هستند. حدود ۹۵% کاتولیک مذهب و بقیه پروتستان مذهب و مسلمان می‌باشند.[2]
در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم که قسمت اعظم کلمبیا و پاناما و ونزوئلا و اکوادور به‌نام گرانادای جدید، مستعمرۀ اسپانیا گردید، تعداد قابل توجهی از مسلمانان که ساکن اسپانیا بودند، در شرایط بسیار سخت به کلمبیا آمدند، اما بدلیل آنکه مسلمانان مذکور یا تحت شکنجه‌های شدید به شهادت رسیدند و یا بر اثر اجبار، تغییر آیین دادند. آثاری از آنان را نمیتوان در این کشور یافت، ولی عده‌ای از مهاجرین سوری و لبنانی که به این سرزمین مهاجرت نموده‌اند، آثاری را از خود باقی گذاشته‌اند. (مسلمانان مهاجر فلسطینی در سال‌های اخیر به این گروه پیوسته‌اند.)
در سال ١٩٦٠م. حدود هزار نفر مسلمان در کلمبیا بودند ولی در وضع فعلی ۳۰۰۰۰ نفر مسلمان در کشور مزبور سکونت دارند که ۲۵% آنان در مرکز حکومت، یعنی شهر بوگوتا و بقیه در شهرهای سان آندرس، پارانایکا، کالی و مایکو زندگی می‌کنند. مسلمین ساکن در پایتخت، بوسیلۀ سازمانی مذهبی تشکل یافته‌اند ولی بقیه از انسجام کافی برخوردار نیستند.
ترینیداد و توباگو
این سرزمین جزو کشورهای منطقۀ کارائیب است. سرزمین‌های ناحیۀ کارائیب به صورت جزایر متعددی از فلوریدا تا ونزوئلا در دریای کارائیب قرار دارند، بیشتر آنان از تخته‌سنگ‌های مرجانی که اطراف آن‌ها را مرجان‌های فراوانتری فرا گرفته‌اند تشکیل شده‌اند، برخی از این جزایر هم منشاء آتشفشانی دارند مثل مارتینیک و گوادولوپ.[3]
ترینیداد و توباگو به صورت دو جزیره در شمال ونزوئلا قرار دارد و جزو جزایر آنتیل کوچک (آمریکای مرکزی) می‌باشد. این دو جزیره با وسعت ۵۱۲۸ کیلومتر مربع، کشوری مستقل را تشکیل می‌دهند.
ترینیداد بزرگ‌ترین جزیره از مجمع الجزایر «ویندوارد» است و نیز جزیرۀ کوچک همسایه‌اش توباگو تا سال ١٩٧٦م. به صورت پادشاهی اداره می‌شد و از این سال رژیم آن به جمهوری تبدیل شد. اکثریت مردم، کاتولیک مذهب و بقیه پیرو مذاهب پروتستان، هندو و دین اسلام هستند. این سرزمین ١٣٠٦٠٠٠ نفر سکنه دارد که درصد رشد سالانۀ آن ۵/۲% و تراکم نسبی آن ۹/۲۵۴ می‌باشد. ۵۱% مردم در نقاط شهری سکونت دارند و بعد خانوار آن ٢/٤ نفر است ٤٣% مردم سیاه‌پوست، ٣٦% هندی و بقیه دو رگه و سفیدپوست هستند.
جزایر مذکور در ردیف معدود نواحی نیم‌کرۀ غربی است که اسلام در آن نفوذ قاطعی دارد. ترینیداد و توباگو در سال ١٤٩٨م. توسط کریستف کلمب کشف و ضمیمۀ اسپانیا گردید ولی اسپانیا در اواخر قرن هجدهم آنرا به انگلستان واگذار نمود. این سرزمین از سال ۱۷۹۷م. تا ۳۱ اوت ۱۹٦۲ زیر سلطۀ انگلستان قرار داشت و در این سال به کسب استقلال نائل آمد. از نظر ارقام و آمار، کشور مزبور چندان فقیر نمی‌باشد و بین صادرات و واردات آن، موازنه برقرار است. سالی ٦٠٠٠٠٠ تن قیر و ۲۵۰۰۰۰ تن شکر تولید می‌کند. مرکز حکومت آن شهر پُرت آواسپین است که بیشتر آن با میخ و تخته بنا شده است.!
بر حسب آمار سال ۱۹۵۸م. که جیمس کلیل، مسلمان آمریکایی انتشار داد، تعداد سکنۀ مسلمان این سرزمین به ۷۵۰۰۰ نفر بالغ می‌گردید (البته با مسلمانان گویان). اما در آماری که به سال ١٩٦٤م. توسط «موتمر الاسلامی» پاکستان انتشار یافت تعداد مسلمین ترینیداد و جزایر هند غربی به ۵۲۲۶۰ نفر رسید. آمار دیگری که در روزنامۀ الشهاب، چاپ بیروت، شمارۀ ۵ سال دوم آمده حکایت از این دارد که در سال ۱۹۶۰م. از ۵۵۰۰۰۰ نفر ساکنین این کشور ۳۵۰۰۰۰ نفر پیرو آیین اسلام بوده‌اند.
در سال ۱۹۷۱م. تعداد مسلمین به ۱۱۵۰۰۰ نفر و در سال ۱۹۸۲م. به ۱۸۰۰۰۰ نفر رسید. در حال حاضر، ۲۰۰۰۰۰ نفر مسلمان در ترینیداد و توباگو سکونت دارد که ۲۰% جمعیت آنرا تشکیل می‌دهند، اغلب آنان سیاه‌پوست و مهاجرین هندی هستند.
اولین گروه مسلمانان این کشور بردگانی بودند که توسط استعمارگران از افریقا آورده می‌شدند، بعد از آن و در دوران سلطۀ استعمار انگلیس بر این جزایر، از سرزمین هند تعداد زیادی کارگر به این جزایر انتقال داده شد تا در مزارع نیشکر مشغول کار شوند که غالب آنان مسلمان بودند. اتحادیه‌ای که در سال ۱۹۳۵م. تشکیل شد و به مسلمانان این سرزمین انسجام بخشید، «آسجا» نام دارد. این سازمان نمایندۀ تمامی افراد مسلمان بوده و ادارۀ امور مساجد و مدارس اسلامی را عهده‌دار می‌باشد. مسلمانان این کشور نسبت به سایر نواحی قارۀ آمریکا از وضع بهتری برخودار بوده و حتی در امور سیاسی، نظامی و اداری در حد وزیر کابینه و نمایندۀ مجلس نفوذ دارند. در سال ۱۹۸۲م. سه وزیر کابینه و حدود ۲۰% نمایندگان مجلس از بین مسلمانان برگزیده شده بودند. مسلمانان برنامۀ رادیویی دارند و به فعالیت‌های تبلیغاتی و آموزش معارف اسلامی توجه خاصی داشته و در این مورد از خود تحرک قابل توجهی را نشان داده‌اند. موج اسلامگرایی، بخصوص در مورد سیاهان این دو جزیره، رو به افزایش است.
در سال ۱۹۹۰م. گروه جماعت المسلمین ترینیداد و توباگو دولت مرکزی را سرنگون نمودند، این گروه که ده سال سابقۀ مبارزاتی دارند، ادعا نمودند که دولت مرکزی را بدلیل فساد بیش از حد از مصدر حکومت ساقط نموده‌اند. مسلمانان سیاه‌پوست در این حرکت سیاسی جالب، موفق شدند نخست وزیر و چندتن از اعضای کابینۀ مذکور را به گروگان بگیرند و به بدن آن‌ها مواد منفجره ببندند، رادیوتلویزیون را نیز این گروه به اشغال خود در آوردند، سیاه‌پوستان محلات فقیرنشین، از جماعت مسلمین حمایت کردند و گروهی از نظامیان به گروه «امام یاسین ابوبکر» رهبر مسلمانان پیوستند.[4]
کشورهای دیگر منطقۀ کارائیب و جزایر هند غربی
در کشورهای دیگر منطقۀ کارائیب و دریای آنتیل نیز اقلیت‌های مسلمان زندگی می‌کنند.
ادامه دارد…
[1]. محمد علی روحانی گرگانی، اسلام در آمریکا و کانادا، ص ۷۶، انتشارات مهرگان.
[2]. – The Agricultural Development of Colombia. wasington, D.C.
[3]. جان گراسی، ترجمه: محمد علی آقائی پور و محمد علی صفریان، وحشت در آمریکای لاتین، ص ٢٤٠ و ٢٤١، تهران، خوارزمی.
