نویسنده: مفتی عبیدالله نورزهی

نفوذ اسلام در آمریکا

بخش ششم

مکزیک
جمهوری فدرال مکزیک با ۱۹۵۸۲۰۱ کیلومتر مربع در جنوب ایالات متحدۀ آمریکا و در طرفین مدار رأس السرطان بين خليج مکزیک و اقیانوس آرام واقع است.
مکزیک از ۳۱ ایالت و یک بخش فدرال تشکیل شده و مرکز حکومت آن شهر مکزیکوسیتی می‌­باشد. ۸۵ میلیون نفر سکنه دارد که اکثراً از نژاد دورگۀ سرخ و سفید می­‌باشند. ۹۰% مردم آیین کاتولیک دارند و اقلیت آن پروتستان‌ها و مسلمانان هستند.
نویسندۀ کتاب «اعراب در آمریکا» می‌­نویسد: «در سال ۱۵۳۹م. «فرامارکوس نایز» توانست با راهنمایی یک مسلمان مراکشی به‌نام اسطفان، آریزونا و مکزیک را کشف کند».[1]
در حدود ۲۰۰۰۰نفر مسلمان در مکزیک سکونت دارند که اغلب آنان منشاء سوری دارند و هنوز در جهت تشکل خود اقدامی به عمل نیاورده‌­اند و متأسفانه برخی از آنان جذب کاتولیک‌­ها می‌­شوند.
كلمبيا
کلمبیا کشوری است در شمال غربی قارۀ آمریکای جنوبی و جنوب غربی دریای کارائیب و شرق اقیانوس آرام که ونزوئلا، برزیل، پرو و اکوادور از همسایگان آن هستند. کلمبیا کشوری است نیمه کوهستانی که خط استوا از نقاط جنوبی آن می­‌گذرد. در برخی نقاط، آب و هوای گرم و مرطوب و در نواحی دیگر، آب و هوای معتدل دارد. کلمبیا از ۲۲ حوزه، یک بخش و ۸ ناحیۀ مباشری و کمیسری تشکیل شده که زیر نظر فرماندار انتصابی اداره می‌­شود. رژیم آن جمهوری است و مرکز حکومت آن شهر بوگوتا می­‌باشد. این کشور متجاوز از ۳۰ میلیون نفر سکنه دارد که از نژاد سفید­پوست و دورگه (سرخ و سیاه) هستند. حدود ۹۵% کاتولیک مذهب و بقیه پروتستان مذهب و مسلمان می‌­باشند.[2]
در اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم که قسمت اعظم کلمبیا و پاناما و ونزوئلا و اکوادور به‌نام گرانادای جدید، مستعمرۀ اسپانیا گردید، تعداد قابل توجهی از مسلمانان که ساکن اسپانیا بودند، در شرایط بسیار سخت به کلمبیا آمدند، اما بدلیل آنکه مسلمانان مذکور یا تحت شکنجه‌­های شدید به شهادت رسیدند و یا بر اثر اجبار، تغییر آیین دادند. آثاری از آنان را نمی­توان در این کشور یافت، ولی عده­‌ای از مهاجرین سوری و لبنانی که به این سرزمین مهاجرت نموده‌­اند، آثاری را از خود باقی گذاشته‌­اند. (مسلمانان مهاجر فلسطینی در سال­‌های اخیر به این گروه پیوسته‌­اند.)
در سال ١٩٦٠م. حدود هزار نفر مسلمان در کلمبیا بودند ولی در وضع فعلی ۳۰۰۰۰ نفر مسلمان در کشور مزبور سکونت دارند که ۲۵% آنان در مرکز حکومت، یعنی شهر بوگوتا و بقیه در شهرهای سان آندرس، پارانایکا، کالی و مایکو زندگی می­‌کنند. مسلمین ساکن در پایتخت، بوسیلۀ سازمانی مذهبی تشکل یافته­‌اند ولی بقیه از انسجام کافی برخوردار نیستند.
ترینیداد و توباگو
این سرزمین جزو کشورهای منطقۀ کارائیب است. سرزمین‌­های ناحیۀ کارائیب به صورت جزایر متعددی از فلوریدا تا ونزوئلا در دریای کارائیب قرار دارند، بیشتر آنان از تخته‌سنگ‌های مرجانی که اطراف آن‌­ها را مرجان‌های فراوانتری فرا گرفته‌­اند تشکیل شده­‌اند، برخی از این جزایر هم منشاء آتشفشانی دارند مثل مارتینیک و گوادولوپ.[3]
ترینیداد و توباگو به صورت دو جزیره در شمال ونزوئلا قرار دارد و جزو جزایر آنتیل کوچک (آمریکای مرکزی) می­‌باشد. این دو جزیره با وسعت ۵۱۲۸ کیلومتر مربع، کشوری مستقل را تشکیل می­‌دهند.
ترینیداد بزرگ‌ترین جزیره از مجمع الجزایر «ویندوارد» است و نیز جزیرۀ کوچک همسایه­‌اش توباگو تا سال ١٩٧٦م. به صورت پادشاهی اداره می‌­شد و از این سال رژیم آن به جمهوری تبدیل شد. اکثریت مردم، کاتولیک مذهب و بقیه پیرو مذاهب پروتستان، هندو و دین اسلام هستند. این سرزمین ١٣٠٦٠٠٠ نفر سکنه دارد که درصد رشد سالانۀ آن ۵/۲% و تراکم نسبی آن ۹/۲۵۴ می‌­باشد. ۵۱% مردم در نقاط شهری سکونت دارند و بعد خانوار آن ٢/٤ نفر است ٤٣% مردم سیاه‌­پوست، ٣٦% هندی و بقیه دو رگه و سفید­پوست هستند.
جزایر مذکور در ردیف معدود نواحی نیم‌کرۀ غربی است که اسلام در آن نفوذ قاطعی دارد. ترینیداد و توباگو در سال ١٤٩٨م. توسط کریستف کلمب کشف و ضمیمۀ اسپانیا گردید ولی اسپانیا در اواخر قرن هجدهم آن­را به انگلستان واگذار نمود. این سرزمین از سال ۱۷۹۷م. تا ۳۱ اوت ۱۹٦۲ زیر سلطۀ انگلستان قرار داشت و در این سال به کسب استقلال نائل آمد. از نظر ارقام و آمار، کشور مزبور چندان فقیر نمی­‌باشد و بین صادرات و واردات آن، موازنه برقرار است. سالی ٦٠٠٠٠٠ تن قیر و ۲۵۰۰۰۰ تن شکر تولید می‌­کند. مرکز حکومت آن شهر پُرت آواسپین است که بیشتر آن با میخ و تخته بنا شده است.!
بر حسب آمار سال ۱۹۵۸م. که جیمس کلیل، مسلمان آمریکایی انتشار داد، تعداد سکنۀ مسلمان این سرزمین به ۷۵۰۰۰ نفر بالغ می­‌گردید (البته با مسلمانان گویان). اما در آماری که به سال ١٩٦٤م. توسط «موتمر الاسلامی» پاکستان انتشار یافت تعداد مسلمین ترینیداد و جزایر هند غربی به ۵۲۲۶۰ نفر رسید. آمار دیگری که در روزنامۀ الشهاب، چاپ بیروت، شمارۀ ۵ سال دوم آمده حکایت از این دارد که در سال ۱۹۶۰م. از ۵۵۰۰۰۰ نفر ساکنین این کشور ۳۵۰۰۰۰ نفر پیرو آیین اسلام بوده‌­اند.
در سال ۱۹۷۱م. تعداد مسلمین به ۱۱۵۰۰۰ نفر و در سال ۱۹۸۲م‌. به ۱۸۰۰۰۰ نفر رسید. در حال حاضر، ۲۰۰۰۰۰ نفر مسلمان در ترینیداد و توباگو سکونت دارد که ۲۰% جمعیت آن­را تشکیل می‌دهند، اغلب آنان سیاه‌­پوست و مهاجرین هندی هستند.
اولین گروه مسلمانان این کشور بردگانی بودند که توسط استعمارگران از افریقا آورده می‌­شدند، بعد از آن و در دوران سلطۀ استعمار انگلیس بر این جزایر، از سرزمین هند تعداد زیادی کارگر به این جزایر انتقال داده شد تا در مزارع نیشکر مشغول کار شوند که غالب آنان مسلمان بودند. اتحادیه‌­ای که در سال ۱۹۳۵م. تشکیل شد و به مسلمانان این سرزمین انسجام بخشید، «آسجا» نام دارد. این سازمان نمایندۀ تمامی افراد مسلمان بوده و ادارۀ امور مساجد و مدارس اسلامی را عهده‌­دار می‌باشد. مسلمانان این کشور نسبت به سایر نواحی قارۀ آمریکا از وضع بهتری برخودار بوده و حتی در امور سیاسی، نظامی و اداری در حد وزیر کابینه و نمایندۀ مجلس نفوذ دارند. در سال ۱۹۸۲م. سه وزیر کابینه و حدود ۲۰% نمایندگان مجلس از بین مسلمانان برگزیده شده بودند. مسلمانان برنامۀ رادیویی دارند و به فعالیت‌­های تبلیغاتی و آموزش معارف اسلامی توجه خاصی داشته و در این مورد از خود تحرک قابل توجهی را نشان داده­‌اند. موج اسلام­گرایی، بخصوص در مورد سیاهان این دو جزیره، رو به افزایش است.
در سال ۱۹۹۰م. گروه جماعت المسلمین ترینیداد و توباگو دولت مرکزی را سرنگون نمودند، این گروه که ده سال سابقۀ مبارزاتی دارند، ادعا نمودند که دولت مرکزی را بدلیل فساد بیش از حد از مصدر حکومت ساقط نموده‌­اند. مسلمانان سیاه‌­پوست در این حرکت سیاسی جالب، موفق شدند نخست وزیر و چندتن از اعضای کابینۀ مذکور را به گروگان بگیرند و به بدن آن‌­ها مواد منفجره ببندند، رادیوتلویزیون را نیز این گروه به اشغال خود در آوردند، سیاه­‌پوستان محلات فقیرنشین، از جماعت مسلمین حمایت کردند و گروهی از نظامیان به گروه «امام یاسین ابوبکر» رهبر مسلمانان پیوستند.[4]
کشورهای دیگر منطقۀ کارائیب و جزایر هند غربی
در کشورهای دیگر منطقۀ کارائیب و دریای آنتیل نیز اقلیت‌­های مسلمان زندگی می‌­کنند.
ادامه دارد…
[1]. محمد علی روحانی گرگانی، اسلام در آمریکا و کانادا، ص ۷۶، انتشارات مهرگان.
[2]. – The Agricultural Development of Colombia. wasington, D.C.
[3]. جان گراسی، ترجمه: محمد علی آقائی پور و محمد علی صفریان، وحشت در آمریکای لاتین، ص ٢٤٠ و ٢٤١، تهران، خوارزمی.
[4]. جان گراسی، وحشت در آمریکای لاتین، ص ٢٤٥.
Share.
Leave A Reply

Exit mobile version