ویژگی دوم زن خوب بعد از عفت و دیانت، خوش رفتار و اولادآور بودن است؛ زیرا اگر زن یا دختر مورد نظر خوش اخلاق و شاداب بوده و به ازدواج رغبت داشته باشد، محبت و صمیمت در میان زن و مرد بیشتر گردیده و زمینۀ بهتر ثبات و استحکام را در زندگی مهیا میسازد. هم‌چنان اولادآور بودن زن یکی از صفات خوب و مطلوب در زن به شمار میرود؛ زیرا وجود فرزند حلقۀ ارتباط بسیار محکمی میان زن و مرد بوده و مایه و عطروگلِ باغچۀ زندگی مشترک است. درضمن، این امر سبب تحقق کثرت نسل که یکی از اهداف ازدواج به شمار میرود، نیز میگردد.
زنِ زایا به دو طریق شناخته می‌شود:
اولاً: سلامت جسمی و عدم داشتن امراضی که از بارداری زن جلوگیری کند؛
ثانیاً: در نظر گرفتن وضعیت مادر و خواهران دختر مورد نظر که ازدواج کرده‌اند، که آیا از زنان زایا هستند یا خیر؟ زیرا غالباً از این جهت با هم تشابه دارند.
از نظر پزشکی، زنی که استعداد بچه‌دار شدن را دارد، از لحاظ جسمی دارای وضعیت مطلوبی است و از توانایی جسمی خوبی برخوردار می‌باشد. نشانۀ این توانایی، قدرت انجام دادن کارهای منزل، رسیدگی به ترتیب و پرورش بچه‌ها و ادای حقوق و وظایف زناشویی به نحو احسن می‌باشد.
دلیل رعایت نمودن دو صفت فوق (خوش رفتار و اولادآور بودن) این حدیث معقل بن یسار است که میگوید: «مردی نزد رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وسلم آمد و گفت: «خانمی زیبا را از خانوادهای محترم برای ازدواج درنظر گرفته‌ام، اما او زنی است که اولاد نمیآورد، آیا با او ازدواج کنم؟» رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود: «نه» آن مرد برای بار دوم و سوم مراجعه کرد و رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود: «با زنی مهربان که فرزندان زیادی را برای‌تان به دنیا بیاورد، ازدواج کنید؛ زیرا من به جمعیت فراوان شما افتخار می‌کنم.»
