حکومت اقلیت‌ها دارای لایه‌های گوناگون، ناپیدا و مخفی است. هر کدام در یک بخش خاص و مؤثر حکومت دارند و سکان‌دار هستند. نامحسوس اما قدرتمند گام برمی‌دارند و به‌سوی مقاصد و اهداف کوتاه‌مدت و بلندمدت حرکت می‌کنند. در ظاهر خاموش و بی‌سروصدا فعالیت می‌کنند، اما در خفا سخت‌کوشانه هم‌سو با اهداف‌شان برنامه‌ریزی کرده و عمل‌گرایانه اقدام می‌نمایند. هدف اصلی‌شان تأثیرگذاری بر ملت و جهت‌دهی به نگرش و بینش آنان مطابق با خواسته‌های خودشان است. نه به مردم اجازه می‌دهند که به زندگی خودشان برسند و نه اجازه می‌دهند آنان با اختیارداران همراه شوند و کلید تغییر و تحول را به دست بگیرند و شانه‌به‌شانه یکجا جلو بروند. قدرت‌های رسانه‌ای یکی از همین اقلیت‌های جاگرفته در زندگی مردم است که خاموش و آرام بر آنان حکومت می‌رانند و امیال و اهداف خودشان را در ذهن و ضمیرشان تزریق می‌کنند.
قدرت‌های رسانه‌ای یکی دیگر از مراکز حاکمیت اقلیت‌اند؛ زیرا دستگاه‌های خبررسانی یا در اختیار سایر قدرت‌ها، به‌ویژه قدرت‌های اقتصادی هستند یا صاحبان اختصاصی دارند. بحث بیشتر دراین‌باره را در مبحث آزادی بیان خواهیم کرد. در اینجا به گفتن این نکته اکتفا می‌کنیم که رسانه‌های خبری امروز دارای چند امپراطوری هستند که در کار خود احتکار می‌کنند. این امپراطوری‌ها تلاش می‌کنند رسانه‌ها را در اختیار خود بگیرند و دو هدف را دنبال می‌کنند:
۱. سود مالی فراوان؛
۲. قدرت و سلطۀ مؤثر اما آرام.
اگر بدانیم رسانه‌ها چه نقش مهمی ایفا می‌کنند و متوجه باشیم که این دستگاه‌های خبری و اطلاع‌رسانی در اختیار اقلیت قرار دارند، آنگاه به آسانی به این نتیجه خواهیم رسید که قدرت‌های رسانه‌ای یکی دیگر از نیروهای اقلیت هستند و افشاگر این دروغ کلان‌اند که دموکراسی حاکمیت مردم است. یکی از نویسندگان رسانه‌های غربی بیان می‌کند که برای رسانه‌ها لازم نیست در خدمت دموکراسی باشند؛ زیرا قدرت رسانه‌ای به دو شکل دیده می‌شود:
۱. تأثیر نهادن بر حاکمان و سایر نیروهای حاضر در میدان؛
۲. تأثیر نهادن بر مردم.
بدون شک، این دستگاه‌های خبری و اطلاع‌رسانی همیشه اخبار را پخش و نشر می‌کنند، اما در واکنش به خواسته‌های مردم و در لابه‌لای پاسخ به افکار عمومی، در تلاش‌اند حاکمیت و سلطۀ خودشان را تثبیت کنند و عقلانیت مردم را خنثی نمایند.
رسانه‌ها در حکومت‌های دموکراسی به‌عنوان رکن چهارم حکومت شناخته می‌شوند و تمام فعالیت‌های حکومت‌ها را رد یا تأیید می‌کنند. اکثر رسانه‌های دنیا به‌خاطر وابستگی مالی که دارند، به گروهی، حزبی یا دولتی وابسته هستند. این خود نشانه‌ای است که رسانه‌ها در دست اقلیت‌ها قرار دارند.
