از مهم‌ترین مواردی که استعمارگران در بخش رسانه انجام دادند به امور ذیل می‌توان اشاره کرد:
1- گسترش فحشا و منکرات از طریق شبکه‌های تلویزیونی و ایجاد فضای اختلاط و بی‌بندوباری در میان جوانان؛ درواقع، این مورد مهم‌ترین هدف و خواستۀ استعمارگران از تسلط بر رسانه‌ها بود و اجرای آن را با روش‌ها و راه‌های مختلفی امتحان کردند.
2- راه‌اندازی نشست‌های مختلط میان دختران و پسران جوان و فریب آنان در این مورد با اصطلاح پوشالی «آزادی بیان»؛ در این نوع نشست‌ها که معمولاً با عناوینی مانند «قاب گفت‌وگو» و یا عناوین دیگر برپا می‌شدند، دختران و پسرانی با پوشش بسیار زننده و الگوگرفته از فرهنگ غربی، در کنار هم می‌نشستند و مصروف دکلمه‌ها و کلماتی می‌شدند که همه درجهت انتشار و پخش فسق و فساد اخلاقی و بی‌بندوبارسازی جامعه بودند.
3- پخش موسیقی و برنامه‌های رقص و آواز؛ به‌گونه‌ای که در همۀ برنامه‌های تلویزیون و پس از هر چند دقیقه، رقص و آواز و مجالس لهو و لعب پخش می‌شدند. در این مورد، بسیاری از مواقع چنین می‌شد که در همان روز یا شب، صدها تن از مردم افغانستان کشته یا زخمی شده بودند؛ اما رسانه‌ها مصروف پخش مجالس ساز و آواز و رقص زنان و مردان بودند.
4- تهیه و پخش برنامه‌ای به‌نام «ستارۀ افغان» با هدف جلب و جذب جوانان افغان در زمینۀ موسیقی و گسترش فساد اخلاقی و انحراف جوانان؛ این برنامه به‌صورت جدی و هر ساله با تبلیغات وسیع برگزار می‌گردید و چنان وانمود می‌کردند که گویا این برنامه یکی از معضلات و مشکلات اساسی کشور افغانستان را حل خواهد کرد، درحالی‌که بسیاری از جوانان افغانستان بیکار و در فقر زندگی می‌کردند و داشتن یک زندگی عادی و معمولی برای آنان در حد رؤیا بود، اما این برنامه مصارف و مخارج بسیار گزافی را به‌خود اختصاص داده بود و هر ساله مبالغ هنگفت و کلانی به آن تعلق می‌گرفت.
5- آوردن زنان و دختران افغان بر صفحات تلویزیون در قالب مجری، خبرنگار، کارشناس و… با پوشش بسیار ضعیف و بدون حجاب شرعی و عادی جلوه‌دادن این مورد؛ این مورد درواقع بخش عادی نشرات همه‌روزۀ شبکه‌های تلویزیونی بود و حتی کسی به این روند اعتراضی نمی‌کرد؛
6- تلاش شبکه‌های تلویزیونی درجهت بدجلوه‌دادن جهاد اسلامی و نام‌گرفتن مجاهدین و حرکات جهادی به نام «تروریست» و دهشت‌افکن و افراطی؛ به‌گونه‌ای در اخبار، تحلیل‌ها، سال‌گردها و انواع جلسات به‌دنبال بدنام‌ساختن جهاد اسلامی و مجاهدین بودند.
7- پخش و نشر سریال‌ها و فیلم‌های خارجی که بازیگران و ممثلان آن با پوشش خلاف اسلام و فرهنگ ملی افغانستان بر صفحۀ تلویزیون ظاهر می‌شدند و مضامین و سوژه‌های آن‌ها، مسایل جنسی و فساد خانوادگی را تبلیغ و اشاعه می‌کردند.
8- چشم‌پوشی رسانه‌ها و شبکه‌های تلویزیونی از پخش و نشر مفاهیم دینی و مسایل اخلاقی اسلامی و تبلیغ و اشاعۀ عقاید صحیح دینی؛ به‌گونه‌ای که شبکه‌های تلویزیونی در مورد غیرت اسلامی، حجاب و حیای دینی و افغانی، لزوم تقوا، پرهیز از چشم‌چرانی، گناهان و روابط نامشروع و سایر احکام مهم دینی هیچ نشراتی نداشتند و تنها در مورد بعضی از امور اخلاقی که برای اهداف و آرمان‌های خودشان مفید بود، مانند حقوق زن و… برنامه‌هایی داشتند.
9- پخش آهنگ‌ها و محافل مختلط زنان و مردان از رادیو؛ به‌گونه‌ای که بیشترین برنامه‌های رادیوها متمرکز بر موسیقی و رقص و آواز بود.
10- مجلات و روزنامه‌ها نیز نشرات آن‌ها در خدمت استعمار و استعمارگران بود و تمام تلاش آن‌ها این بود تا اشغال کشور و حضور استعمارگران را عادی و مورد نیاز افغانستان جلوه دهند؛ به‌گونه‌ای که تحلیل‌های سیاسی و مقالاتی که در این مجلات نشر می‌شد، برگرفته از نظریات و آرای افرادی بود که متأثر و همراه سکولارها و متجاوزین بودند و با نوشته‌ها و تحلیل‌های مسموم خود به‌دنبال زیباجلوه‌دادن باطل و اهل آن بودند.
این اوضاع رسانۀ افغانستان در دوران استعمار و نیز برنامه‌ها و پلان‌های منحرف‌کنندۀ آن‌ها، مردم افغانستان را به‌ستوه آورده بود و حتی مسئولین دولت دست‌نشان‌ده نیز هرازگاهی از خود واکنش‌هایی را نشان می‌دادند. عزت و شخصیت افغان‌ها با این نوع نشرات زیر سؤال رفته بود و هر فردی که با آموزه‌های اسلامی آشنایی داشت و فرهنگ ملی این مردم را متوجه می‌شد، از پخش چنین برنامه‌هایی ناراحت و ناراضی می‌گردید.
