تعدد خدایان در سرزمین هندوستان مثال زدنی است، تا جایی‌که در یک شهر و یک قریه چندین عبادت‌گاه وجود دارد و خدایان گوناگون پرستش می‌شوند. یکی از خدایان هندوئیزم به ویژه دین ودا، «اندرا» نام دارد و «اندرا» خدای طبیعت، رعد، طوفان، باران و همچنین یک نوع خدای ملی، جنگجو و مبارز به نفع مردم خود می‌باشد، و در مقابل «اندرا» که خدای خشونت است، «وارونا» خدای خوب قرار دارد. دومزیل در کتاب خود موسوم به «اورانوس وارونا» که در سال (1934م) در پاریس چاپ شده می‌نویسد: «کلمه‌ی وارونا به کلمه‌ی یونانی اورانوس مخصوص شبیه آسمان است و همچنین برای تعیین عبادت خدای بزرگ ایران (اهورا) به کار می‌رود. وارونا که ابتدا، خدای آسمان شب، آسمان ستاره‌دار بود؛ کم‌کم خدای جهان، خلاق و گرداننده‌ی طبیعت و راهنمای انسان گردید. در واقع، وارونا با «میترا» که خدای روشنایی و راستی و نیکو کردار است و بر طبق عدالت حکومت می‌کند، شریک است.
از دیگر خدایان ودا، «دی آاوس پیتار» است که همانند «زوس پاتر» در یونان باستان است و پدر اکثر خدایان دیگر شمرده می‌شود. در ادبیات هندوئیزم، این خدا شریک «پری تی وی ماتار» یا «لاتر مر» می‌باشد و یکی از پسرانش «ثریا» خدای خورشید است و یکی دیگر از خدایان هندوها «واتا» خدای باد است که گاهی به آن «وتان» نیز می‌گویند.
قربانی و فداکاری، موضوع اساسی دین ودا و خدایان هندوئیزم را شکل می‌دهد؛ زیرا مردگان برای بقای پس از مرگ، نیاز دارند از راه خیرات، صدقات و قربانی و پیشکشِ هدایا تغذیه شوند، و از نظر هندوها، خدایان احتیاج دارند که به کمک آتش، به افتخار آنان قربانی برپا کنند و برای آنان «سما» یعنی آب حیات بریزند و قربانی خدایان را نگهداری و خلق می‌کند، همین‌گونه عمل و رفتاری است که هستی را ایجاد و منشأ پیدایش می‌شود. در میان افکار و باورهای هند، تشخیص و فهم این عقیده بسیار مشکل است؛ زیرا تغییر و تبدیل امور، خلقت نیست و نمی‌تواند حقیقت، ایجاد کند؛ بلکه این یک عمل انسانی است که حقایق خارجی را برای آدمی ایجاد می‌کند و برتر از وی قرار می‌دهد؛ که در واقع می‌توان گفت: قربانی در آیین هندو پس از آفرینش، خدایان را حفظ می‌کند و موجب خشنودی امیال انسانی می‌گردد و با این عمل، انسان تصور می‌کند زندگی پس از مرگ، طول عمر، ثروت و توانگری اعقاب خویش را نگهداری می‌کند و می‌تواند از آن استفاده کند.
در هر حال، خوش‌بختی، رستگاری و خشنودی در آیین هندو و به ویژه زمان ودا، از راه قربانی و فداکاری به دست می‌آید. با این حال، جادوگری جز برای برهمنان، برای دیگران ممنوع و خلاف دین است.
روحانیون جادوگر هندو که «برهمن» نام دارند، دستور و آداب قربانی را بهتر از دیگران می‌دانند و حق دارند آن را شخصاً یا توسط نمایندگان مخصوص که از سوی خود تعیین می‌کنند، انجام دهند و پاداشی را که غالباً حیوانات گران‌قمیت، که یک و یا چند گاو هست را دریافت کنند. در سرود شماره‌ی ده کتاب دهم ریگ ودام «در مقابل یک گاو که به برهمن داده شود، تمام گیتی پاداش داده می‌شود».
By محمد فاتح