کسانی که کاری نمی‌کنند، قطعا اشتباهی هم ندارند؛ زیرا انشای نانوشته، غلط ندارد، اما کسانی که جسارت و جرأت حرکت دارند و آغازگر برنامه‌های خوب و مفید هستند نسبت به کسانی که کاری نمی‌کنند، از موقعیت برتر و جایگاهی ارزنده‌تر برخوردارند؛ زیرا آغاز کردن، خود یک هنر است و البته ادامه مسیر همراه با امیدواری و استقامت، نویدبخش روزهای روشن و نتایج پربار است.
متأسفانه افراد زیادی را مشاهده کرده‌ایم که از حرکت در مسیرهای مثبت هراس دارند و قبل از اینکه شکست به سراغ آنان بیاید، خود به سراغ شکست می‌روند و از درون احساس ترس و ناتوانی می‌کنند که این توهم خود بسترساز شکست بیرونی است.
کسانی که از سختی‌های سفر کردن و سیر و سیاحت هراس دارند، هیچ‌گاه از زیبایی‌های این جهان پرجاذبه خبر دار نمی‌شوند و کسانی که سختی‌های راه علم را بر خود گوارا نمی‌دارند، از لذت علم و دانش محروم و بی‌بهره می‌مانند و کسانی که عمر را در کارهای سطحی و معمولی می‌گذرانند، از لذت کارهای عمیق و نتیجه ارزشمند فعالیت‌های توان‌فرسا خبردار نمی‌شوند.
در ظاهر، بسیاری از مسیرهای ارزشمند مسدود به‌نظر می‌رسند اما رهروان واقعی هرگاه حرکت را آغاز کنند، به هر اندازه که جلو بروند، مسیر را باز می‌یابند. پس آغازکردن، هنر مردان راه است که با حرکت‌های مداوم و اراده‌های استوار خود، راه موفقیت را فرا روی خود می‌گشایند.
بسیاری از افراد هوشمند متأسفانه بر اثر تأخیر در آغاز کردن کارهای مفید، عمری را در کارهای سطحی و معمولی سپری می‌کنند و جز حسرت، نتیجه‌ای عایدشان نمی‌شود.
عمر می‌گذرد، چه آدمی آغازگر برنامه‌های مفید باشد یا نباشد، اما توفیق، رفیق راه کسانی خواهد بود که حرکت را آغاز می‌کنند و هر لحظه را غنیمت می‌شمارند و به همان مقدار، پیشرو و کامروا خواهند بود.
ترس از نقد دیگران، نداشتن اعتماد‌به‌نفس، خودسانسوری و وسوسه‌های بی‌اساس از عوامل عمده‌ای هستند که آغاز کردن را دشوار می‌کنند.
پس هراس را از خود دور کنیم و از افتادن در مسیر راه، غمی به دل راه ندهیم؛ زیرا همه کسانی که به جایی رسیده‌اند یا موفقیتی به‌دست آوردند، طعم تلخ شکست‌ها را چشیده و پس از افتادن، دوباره برخاسته و مسیر درست را با جدیت پیموده‌اند.
