خداوند متعال می‌فرماید: «وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ»؛ «و یکی از نشانه‌های (دال بر قدرت و عظمت) خدا این است که از جنس خودتان همسرانی را برای شما آفرید تا در کنار آنان (در پرتو جاذبه و کشش قلبی) بیارامید و در میان شما و ایشان مهر و محبت انداخت (و هر یک را شیفته و دلباختۀ دیگری ساخت تا با آرامش و آسایش، مایۀ شکوفایی و پرورش شخصیت همدیگر شوید و پیوند زندگی انسان‌ها و تعادل جسمانی و روحانی آن‌ها برقرار و محفوظ باشد.) مسلماً در این (امور) نشانه‌ها و دلایلی (بر عظمت و قدرت خدا) است برای افرادی که (دربارۀ پدیده‌های جهان و آفریده‌ای یزدان) می‌اندیشند.»
دکتور یوسف قرضاوی رحمه‌الله می‌فرماید: «خداوند به زن به‌عنوان یک انسان، کرامت بخشیده است؛ زیرا او را همانند مرد مکلفیت و مسئولیت کامل داده و او را مستحق ثواب و عقاب قرار داده است. تا جایی‌که اولین مکلفیت برای انسان و برای مرد و زن به‌صورت یکسان بود؛ خداوند متعال به اولین انسان چنین خطاب فرمود: «وقلنا یا آدم اسکن أنت وزوجک الجنة وکلا منها رغدا حیث شئتما ولا تقربا هذه الشجرة فتکونا من الظالمین»؛ «و فرمودیم: ای آدم، تو و همسرت در بهشت سکنا گزینید و از [میوه‌های] آن هر جا که خواهید به فراوانی بخورید و به این درخت نزدیک نشوید که از ستمکاران خواهید شد.»
همسر به اعتبار شریک زندگی، آن‌چنان کارنامه‌هایی از خودش به‌جا می‌گذارد که شاید یک مرد هم توان انجام آن کارها را نداشته باشد. زن بعد از این‌که همسر یک شخص قرار می‌گیرد ضعف‌های شوهرش را طوری برطرف می‌نماید که شاید خود شوهر هم آن را احساس نکند. کارهای داخل منزل را طوری انجام می‌دهد که برای شوهرش هیچ‌گونه دغدغه‌ای پیش نیاید، حتی در برخی مواقع برای رفع مشکلات مادی مردان مشغول کار می‌شود تا از این طریق برای شوهرش بهترین معینی ثابت گردد. در راستای تربیت فرزندان آن‌چنان تلاش می‌نماید که بر شوهر کوچک‌ترین فشاری پیش نیاید، هرگاه شوهر بیمار شود با جان‌فشانی هرچه بیشتر از وی پرستاری می‌نماید.
بدون تردید هرگاه مردی در زمینه‌ای موفق می‌شود حتماً پشت سرش زنی نقش‌آفرینی می‌نماید، ضرب‌المثل مشهوری است که (پشت هر مرد موفقی حتماً دست زنی در کار می‌باشد). این طور که معلوم می‌شود این ضرب‌المثل بعد از تجربه‌های فراوانی گفته شده است، هنگامی‌که حضرت آدم علیه‌السلام خلق گردید و احساس تنهایی نمود و خواستار هم‌نشینی شد، خداوند متعال این آرزویش را به شکل خلقت یک زن برطرف نمود تا این‌که در هر زمینه‌ای برای وی بهترین یاور و مددگاری باشد، اما متأسفانه مردان آن طور که شایسته است هیچ‌گاه پی به عظمت زن نبردند و از او به‌عنوان یک کنیز کار می‌گیرند.
