در یک نظام اسلامی و پایبند به آموزه‌های دینی باید همه‌ی رسانه‌های موجود رسانه‌ی دینی باشند، اما در عمل ممکن است چنین نباشند و رسانه‌ها
به‌طور کامل دینی نباشند.
رسانه‌ی دینی علاوه بر رعایت هنجارهای حاکم بر جامعه‌ی اسلامی و عمل به کارکردهای تعریف‌شده برای تمامی رسانه‌ها، خود را در مقابل
خداوند مسئول و تبلیغ و ترویج پیام‌های خدای متعال را به مخاطبان وظيفه‌ی اصلی خود می‌داند؛ باوجوداین، ممکن است در جامعه‌ی دینی رسانه‌های دینی و غیردینی زیادی وجود داشته باشند.
رسانه‌ای که هنجارها، قوانین و ارزش‌های دینی و اخلاقی جامعه‌ی اسلامی را رعایت می‌کند، رسانه‌ای مجاز برای فعالیت در جامعه‌ی دینی است؛ هرچند ممکن است لزوماً رسانه‌ی دینی نباشد؛ زیرا دلیلی موجّه ندارد که همه‌ی رسانه‌های جامعه‌ی اسلامی رسانه‌های دینی و اسلامی باشند؛ برای مثال: آیا نشریه‌ی معماری یا آشپزی یا رادیوی خبر یا رادیوی صدای ترافیک باید لزوماً دینی باشند؟!
هرچند این‌گونه رسانه‌ها مؤظفند به دلیل پخش و انتشار در جامعه‌ی اسلامی فرهنگ دینی را نیز رعایت کنند و برای مثال گوشت خوک یا مشروبات الکلی را تبلیغ نکنند؛ اما رسانه‌ی دینی علاوه بر کارکردهای عمومی که همه‌ی رسانه‌ها باید از آن برخوردار باشند، از کارکردهای ویژه‌ای نیز برخوردارند. در جامعه‌ی اسلامی رسانه‌ی دینی می‌تواند بهترین ابزار برای امر به معروف و نهی از منکر باشد. با استفاده از قابلیت‌های خود می‌تواند معروفات را بسازد و به تصویر بکشد و حتی امر به آن را نیز انجام دهد؛ یعنی هر دو نقشِ ساخته‌شدن و مشهورشدن و همچنین نقش اعمال کنترل غیررسمی را در کنارهم ایفا کند. با این نگاه، یک رسانه رسانه‌ی دینی خواهد بود. در این معنا رسانه‌ی دینی رسانه‌ای هدایتگر، دین‌مدار و اخلاق‌محور است که در همه‌ی برنامه‌های خود ملاک و معیار را محوریت خدا، دین، آموزه‌های دینی و اسلامی قرار می‌دهد و بر مسیر صواب پیش می‌رود.
