مبلغان مسیحی برای پیش‌برد اهداف فمینیزمی خویش به تأسیس مکاتب روی آوردند و برای دختران مسلمان مدرسه‌هایی را باز کرده و زنان و دختران مسلمان را به پیوستن به آن‌ها تشویق می‌کردند و برنامه‌های درسی این مدارس را به گونه‌ای ترتیب داده که بتوانند او را از دینش دور کرده و بذر نفرت از اسلام و مسلمانان را در دل او بکارند.
این مبلغان بیش از پسران بر آموزش دختران تمرکز کرده و از بی‌سوادی آن‌ها نهایت استفاده را بردند. «آنا میلگان» که یکی از مبلغان مسیحی بود٬ اعتراف می‌کند و می‌گوید: «کوتاه‌ترین راه برای ورود به دژ محکم اسلام، مدارس دخترانه هستند.»
ربع آخر قرن نوزدهم میلادی آغازِ توطئهٔ استعمار فمینیزم بود و مدارس و کالج‌های آمریکایی، انگلیسی و فرانسوی برای آموزش دختران و پسران در مصر، سودان، سوریه، لبنان، فلسطین و شمال غربی آفریقا تأسیس شدند و مدرسهٔ دخترانهٔ بیروت اولین مدرسه‌ای بود که مسیحیان در سال (1830) پس از میلاد تأسیس کردند و بعد از آن، راه مبشران به کشورهای اسلامی باز شد و مدارس مشابه دیگری در مصر، سودان، سوریه، هند و افغانستان به وجود آمدند.
مبلغان مسیحی به مدارس شبانه‌روزی دخترانه علاقهٔ بیشتری داشتند؛ زیرا فرصت‌های بیشتری به آن‌ها داده می‌شد تا بتوانند ارتباط خویش را با آن‌ها مستحکم کرده و مرحلهٔ شست‌وشوی ذهنی را با موفقیت به سرانجام برسانند و همچنین باعث می‌شد که این دانش آموزان دختر برای مدت طولانی‌تری در آنجا بمانند و فایدهٔ دیگرش این بود که از نفوذ پدر و مادر و نظارت تربیتی و اخلاقی آن‌ها دور نگه داشته می‌شدند.
