تعدد خدایان در سرزمین هندوستان مثال زدنی است، تا جایی‌که در یک شهر و یک قریه چندین عبادت‌گاه وجود دارد و خدایان گوناگون پرستش می‌شوند. یکی از خدایان هندوئیزم به ویژه دین ودا، «اندرا» نام دارد و «اندرا» خدای طبیعت، رعد، طوفان، باران و همچنین یک نوع خدای ملی، جنگجو و مبارز به نفع مردم خود می‌باشد، و در مقابل «اندرا» که خدای خشونت است، «وارونا» خدای خوب قرار دارد. دومزیل در کتاب خود موسوم به «اورانوس وارونا» که در سال (1934م) در پاریس چاپ شده می‌نویسد: «کلمه‌ی وارونا به کلمه‌ی یونانی اورانوس مخصوص شبیه آسمان است و همچنین برای تعیین عبادت خدای بزرگ ایران (اهورا) به کار می‌رود. وارونا که ابتدا، خدای آسمان شب، آسمان ستاره‌دار بود؛ کم‌کم خدای جهان، خلاق و گرداننده‌ی طبیعت و راهنمای انسان گردید. در واقع، وارونا با «میترا» که خدای روشنایی و راستی و نیکو کردار است و بر طبق عدالت حکومت می‌کند، شریک است.
از دیگر خدایان ودا، «دی آاوس پیتار» است که همانند «زوس پاتر» در یونان باستان است و پدر اکثر خدایان دیگر شمرده می‌شود. در ادبیات هندوئیزم، این خدا شریک «پری تی وی ماتار» یا «لاتر مر» می‌باشد و یکی از پسرانش «ثریا» خدای خورشید است و یکی دیگر از خدایان هندوها «واتا» خدای باد است که گاهی به آن «وتان» نیز می‌گویند.
قربانی و فداکاری، موضوع اساسی دین ودا و خدایان هندوئیزم را شکل می‌دهد؛ زیرا مردگان برای بقای پس از مرگ، نیاز دارند از راه خیرات، صدقات و قربانی و پیشکشِ هدایا تغذیه شوند، و از نظر هندوها، خدایان احتیاج دارند که به کمک آتش، به افتخار آنان قربانی برپا کنند و برای آنان «سما» یعنی آب حیات بریزند و قربانی خدایان را نگهداری و خلق می‌کند، همین‌گونه عمل و رفتاری است که هستی را ایجاد و منشأ پیدایش می‌شود. در میان افکار و باورهای هند، تشخیص و فهم این عقیده بسیار مشکل است؛ زیرا تغییر و تبدیل امور، خلقت نیست و نمی‌تواند حقیقت، ایجاد کند؛ بلکه این یک عمل انسانی است که حقایق خارجی را برای آدمی ایجاد می‌کند و برتر از وی قرار می‌دهد؛ که در واقع می‌توان گفت: قربانی در آیین هندو پس از آفرینش، خدایان را حفظ می‌کند و موجب خشنودی امیال انسانی می‌گردد و با این عمل، انسان تصور می‌کند زندگی پس از مرگ، طول عمر، ثروت و توانگری اعقاب خویش را نگهداری می‌کند و می‌تواند از آن استفاده کند.
در هر حال، خوش‌بختی، رستگاری و خشنودی در آیین هندو و به ویژه زمان ودا، از راه قربانی و فداکاری به دست می‌آید. با این حال، جادوگری جز برای برهمنان، برای دیگران ممنوع و خلاف دین است.
روحانیون جادوگر هندو که «برهمن» نام دارند، دستور و آداب قربانی را بهتر از دیگران می‌دانند و حق دارند آن را شخصاً یا توسط نمایندگان مخصوص که از سوی خود تعیین می‌کنند، انجام دهند و پاداشی را که غالباً حیوانات گران‌قمیت، که یک و یا چند گاو هست را دریافت کنند. در سرود شماره‌ی ده کتاب دهم ریگ ودام «در مقابل یک گاو که به برهمن داده شود، تمام گیتی پاداش داده می‌شود».
