در همان وقت بود که حضرت سلمان فارسی رضی‌الله‌عنه به پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم پیشنهاد داد تا منجنیق‌هایی ساخته شوند و از دور، بر آن قلعه پرتاب شوند؛ پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم از این پیشنهاد استقبال نمودند و چند تن از یارانش که یکی از آن‌ها عروه بن مسعود بود را جهت آموختن ساخت «منجنیق» مأموریت داد و منجنیق‌ها ساخته شدند و دوروبر قلعه نصب شدند تا به وقت اعلان حمله از آن‌ها استفاده شود.
رفتن لشکر اسلام به‌سوی جعرانه
بعد از محاصره‌ی چندین روزه‌ی اهل طائف در آن قلعه، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم قصد نداشتند که به جنگیدن با آن‌ها ادامه دهند؛ زیرا می‌دانست که آن‌ها تاب و تحمل دفاع را ندارند و حتماً تسلیم خواهند شد؛ لذا به اصحاب گرامی‌شان امر نمودند تا به‌سوی منطقه‌ی جعرانه حرکت کنند و غنائمی که از غزوه‌ی هوازن به‌دست آمده است را بین خود تقسیم نمایند.
حضرت عبدالله بن عمر رضی‌الله‌عنهما می‌فرمایند: در آن محاصره چیزی عاید حال مسلمانان نشد؛ لذا پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم دستور دادند که معرکه را رها کرده و آماده باشید که فردا برمی‌گردیم. مسلمانان پرسیدند: آیا بدون فتح برمی‌گردیم؟ آن‌حضرت صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمودند: «اغدوا على القتال غداً» فردا دوباره برای جنگ برمی‌گردیم. اصحاب کرام رضی‌الله‌عنهم از این سخن خرسند شدند و پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم تبسم می‌فرمودند و این دعا را در حق اهل طایف نمودند و برگشتند: «اللهم اهدهم واكفنا مؤنتهم» پروردگارا! آن‌ها را هدایت بفرما و ما را از تکلیف و زحمت آن‌ها کفایت بگردان.
نتیجه
هنگامی‌که پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم در شهر مکه می‌زیست و تازه به مقام والای نبوت مبعوث گشته بود، به این گمان که اهل طائف انسان‌های فهمیده و سنجیده‌ای هستند، به شهر آن‌ها سفر می‌کند و آن‌ها را به‌سوی الله متعال دعوت می‌دهد؛ ولی آن‌ها نه تنها دعوتش را قبول نکردند؛ بلکه هر نوع اذیت و آزار را بر سر نبی اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم روا داشتند و ایشان را به پرتاب کردن سنگ بر سروصورت‌شان، از شهر طائف اخراج کردند؛ ولی نبی اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم در پاسخ به این رویه‌ی شوم‌شان، خویشتن را ملامت می‌کرد و برای هدایت آن‌ها به پیشگاه رب العلمین دعا می‌نمود.
آن صحنه‌ی دل‌خراش را نبی اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم فراموش نکرده بودند و می‌توانستند در وقت محاصره‌ی قلعه، بلای بسیار بزرگی را به سر اهل طائف بیاورد؛ ولی با وجود قدرت‌شان، به آن‌ها حمله نکردند و با مصلحت و آرامش آن‌ها را قانع نمودند تا مسلمان شده و تسلیم شوند.
