نویسنده: شکران احمدی

جستارهایی بر علم مقاصد شریعت (بخش چهل‌وچهارم)

ج: وسایل سلبی برای حفظ نسب
  1. عدم جواز درخواست طلاق بدون ضرورت
زنی که بدون عذر و سبب موجّه، از شوهرش درخواست طلاق می‌کند، نه‌تنها عمل حرامی را مرتکب می‌شود، بلکه این کار او مانع از ورودش به بهشت خواهد شد. چنانچه ثوبان رضی‌الله‌عنه روایت می‌کند که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمودند: «أَيمَا امْرَأَةِ سَأَلَتْ زَوْجَهَا طَلَاقًا مِنْ غَيْرِ بَأْسٍ فَحَرَامٌ عَلَيْهَا رَائِحَةُ الجَنَّةِ»؛[1] ترجمه: «هر زنی که بدون هیچ سبب موجهی از شوهرش طلاق بخواهد، بوی بهشت بر او حرام خواهد شد.»
  1. تحریم چشم‌چرانی
الله عزوجل ما را به اجتناب از زشتی‌ها و فحشا و دوری از نگاه به محرمات وادار کرده است. او تعالی در قرآن می‌فرماید: «قُل لِّلْمُؤْمِنِينَ يَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَيَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذَلِكَ أَزْكَى لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا يَصْنَعُونَ * وَقُل لِّلْمُؤْمِنَاتِ يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَيَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا.»؛[2] ترجمه: «(ای پیامبر!) به مردان مؤمن بگو: چشمان خود را (از نگاه به نامحرمان) فرو گیرند و عورت‌های خود را مصون دارند؛ این برای ایشان پاک‌تر و بهتر است. بی‌گمان الله به آنچه انجام می‌دهند آگاه است؛ و به زنان مؤمنه نیز بگو: چشمان خود را (از نگاه به نامحرمان) فرو گیرند و عورت‌های خود را حفظ کنند و زینت‌های خود را جز آنچه آشکار است، نمایان نکنند.»
این آیه بر وجوب حفظ نگاه از محرمات تأکید کرده است. نگاه کنترل‌نشده، مقدمۀ بسیاری از گناهان دیگر است. علما بر این نکته تأکید کرده‌اند که نگاه اول که بدون قصد و اراده باشد، معذور است؛ اما نگاه عمدی و تکراری حرام است.
هم‌چنین نگاه شهوت‌آمیز به پسران جوان (امردان) نیز به اتفاق علمای اسلام حرام است. صاحب تفسیر «الأساس» در این‌باره می‌گوید: «کسانی‌که نگاه به امردان را به عنوان راهی برای تقرب به الله می‌دانند، چنان‌که برخی مدعیان تصوف و عرفان این‌گونه عمل می‌کنند، سخن‌شان کفر بزرگ‌تر از کفر پرستش بت‌ها است و این افراد از بدترین زندیقان مرتد به شمار می‌آیند و قتل آنان به اجماع امت واجب است.»[3]
  1. تحریم نکاح‌های فاسد
شریعت اسلامی برای حفاظت از نسل، تمامی نکاح‌های نادرست و فاسد در دوران جاهلیت، مانند نکاح استبضاع، رهط (گروهی) و بغی را حرام اعلام کرده است. این قوانین برای پاکی و پایداری نسب و حفاظت از حقوق افراد جامعه وضع شده‌اند.
  1. تحریم جلوگیری دائمی از حمل
هر عملی که منجر به جلوگیری دائمی از بارداری یا قطع شهوت شود، در شریعت اسلامی تحریم شده است. به همین دلیل، وقتی عثمان بن مظعون و برخی صحابه رضی‌الله‌عنهم قصد اخته‌کردن خود را برای عبادت بیشتر داشتند، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم به آنان اجازه نداد. سعد بن ابی وقاص رضی‌الله‌عنه نقل می‌کند که پیامبر اسلام از ازدواج‌نکردن عثمان بن مظعون برای عبادت منع کرد و اگر به او اجازه می‌داد، دیگران نیز به اخته‌کردن خود اقدام می‌کردند.[4]
  1. تحریم سقط جنین
پس از آنکه نطفه در رحم قرار گرفت و 120 روز گذشت، سقط آن جنایت محسوب می‌شود؛ زیرا به‌عنوان قتل‌نفس تلقی شده و موجب عذاب دنیا و آخرت است. امام غزالی می‌گوید: «سقط جنین جنایت بر یک موجود است که دارای درجاتی است. هرچه جنین به مراحل تکامل نزدیک‌تر شود، زشتی و شدت این جنایت افزایش می‌یابد.»
با این حال، اگر جنین پیش از 120 روزگی باشد و دلیل موجهی برای سقط وجود داشته باشد، این عمل مباح است؛ اما اگر هیچ عذر شرعی در میان نباشد، سقط جنین حتی در این مرحله نیز مکروه است.
صاحب کتاب سبل السلام دربارۀ جواز یا عدم جواز اسقاط جنین پیش از دمیده‌شدن روح می‌گوید: این حکم به اختلاف نظر علما دربارۀ جواز یا حرمت جلوگیری از انزال (عزل) بازمی‌گردد. کسانی‌که عزل را جایز می‌دانند، اسقاط جنین را نیز مجاز می‌شمارند، اما آنان که عزل را حرام می‌دانند، به طریق اولی اسقاط جنین را نیز حرام می‌دانند و حرمت آن را شدیدتر می‌پندارند. هم‌چنین هرگونه اقدامی از سوی زن برای از بین بردن حمل، در این حکم قرار می‌گیرد.[5]
بنابراین، وظیفۀ والدین و جامعه آن است که به جای پیشگیری از تولد فرزند به بهانۀ ترس از فقر یا مشکلات اقتصادی، در جهت حل این مشکلات و استفادۀ بهینه از امکانات موجود تلاش کنند. فرزندان نباید قربانی رفاه‌طلبی، چشم‌وهم‌چشمی، رقابت‌های ناسالم، تجمل‌گرایی و اسراف شوند. جلوگیری از تولد فرزند یا سقط جنین به دلایل مالی، نوعی بدگمانی و سوءظن به الله متعال است که خود را رزاق و مهربان معرفی کرده است.[6]
د: حفظ عِرض و آبرو
در مسئلۀ حفظ عِرض، میان علمای اصول و مقاصد اختلاف نظر وجود دارد. بیشتر علما، از جمله قرافی، شاطبی، زرکشی و ابن عاشور، حفظ عِرض را از جملۀ ضروریات نمی‌دانند؛ اما برخی دیگر، مانند طوفی، سبکی، جلال‌الدین محلی، زکریا الأنصاری، ابن النجار و شوکانی صاحب مراقی السعود، حفظ عِرض را به‌عنوان ششمین مقصد از مقاصد ضروری شریعت به شمار آورده‌اند.
این گروه برای اثبات نظر خود به حدیث حجة الوداع استدلال کرده‌اند که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمودند: «فَإِنَّ دِمَاءَكُمْ، وَأَمْوَالَكُمْ، وَأَعْرَاضَكُمْ، بَيْنَكُمْ حَرَامٌ، كَحُرْمَةِ يَوْمِكُمْ هَذَا، فِي شَهْرِكُمْ هَذَا، فِي بَلَدِكُمْ هَذَا»؛[7] ترجمه: «خون‌های شما، اموال شما و نوامیس شما، همچون حرمت این روز، در این ماه و در این شهر (مکۀ مکرمه) بر شما حرام است و بر شما واجب است حرمت آن‌ها را رعایت کنید.»
شیوۀ استدلال این گروه آن است که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم حرمت عِرض و آبرو را در کنار خون و مال ذکر کرده و حکم یکسانی برای آن‌ها قرار داده است. با این حال، این استدلال نزد برخی اصولیان ضعیف شمرده شده است؛ زیرا اقتران به‌تنهایی دلیلی برای ضروری‌بودن نیست؛ اما حتی اگر حفظ عِرض از جملۀ ضروریات محسوب نشود، به دلیل پیوستگی آن با حفظ نسل و نسب، از واجبات شریعت به شمار می‌آید و تعرض به آبرو، مانند قذف، سب، شتم و هتک حرمت، به اجماع علما حرام است.[8]
ه‍: حفظ مال
یکی دیگر از مقاصد ضروری شریعت، حفظ مال است که از اهمیت بالایی برخوردار است. الله تعالی برای تقویت و ایجاد این مقصد، وسایل و قوانینی وضع کرده و آنچه به مال آسیب می‌رساند، ممنوع و حرام شمرده است.
ادامه دارد…
[1]. سنن الترمذى، ۳/۴۸۵.
[2]. سورۀ نور، آیۀ ۳۰-۳۱.
[3]. الأساس في التفسير، ۳۷۴۸/۷.
[4]. صحيح البخارى، كتاب النكاح، باب ما يكره من التبتل والخصاء: ۴/۷.
[5]. سید سابق، فقه السنة: ١٩٥/۲.
[6]. فیض محمد بلوچ (۱۳۹۱)، ترجمه و شرح مشكوة المصابیح، چاپ دیجیتالی، سایت کتابخانۀ عقیده ۱۸۲/۱.
[7]. صحيح البخاری، کتاب المغازی، باب حجة الوداع: ۲۴/۱.
[8]. الیوبی، مقاصد الشريعة الاسلامية وعلاقتها بالادلة الشرعية، ٢٧٦-٢٨٣.
Share.
Leave A Reply

Exit mobile version