کتاب مقدس شیطانی، نوشتۀ پیتر گیلمور (Peter H. Gilmore)، کشیش اعظم کلیسای شیطان، در سال ۲۰۰۷ میلادی منتشر شد.
۲. مراسم
یکی از اصول فرقه‌ها، ادیان و مذاهب، چه مادی و چه الهی، مراسم و آداب خاص آن‌ها است. فرقۀ شیطان‌پرستی نیز دارای اعمال، آداب و مراسم خاصی است که در ادامه به آن‌ها اشاره می‌شود.
۱.۲. قربانی کردن
بنابر گزارش برخی منابع، یکی از اعمال فرقۀ شیطان‌پرستی، قربانی کردن و ریختن خون است؛ زیرا خون، مظهر زندگی و نیرو می‌باشد. در زمان‌های بسیار قدیم و قرون اولیه، قربانی در اوقاتی مانند کسوف و خسوف انجام می‌گرفت، با این تصور که شیطان و خدای تاریکی از انسان‌ها عصبانی و منتظر هدیۀ خود است و اگر برای او قربانی انجام نمی‌گرفت، تمام انسان‌ها را قتل عام می‌کرد؛ ازاین‌رو، برای آرامش شیطان، قربانی کردن انسان انجام می‌شد. این مراسم به ویژه در قبایل آمریکای جنوبی بسیار رایج بوده است. اکتشافات باستان‌شناسی نیز وجود این قربانی‌ها را تأیید می‌کند و اتاق‌های مخصوص قربانی کردن به شیوه‌ای خاص بنا شده و تزئینات خاص خود را داشته‌اند.
در میان قبایل گذشته، تشریفات قربانی انسان به این صورت بود: شخصی را که باید قربانی شود، از یک سال قبل انتخاب می‌کردند. مردم در طول سال او را مقدس می‌شمردند و انواع امکانات زندگی را برایش فراهم می‌نمودند. روز موعود، او را در کوچه و بازار می‌گرداندند و سپس به سمت معبد می‌بردند. آنگاه پنج نفر از کاهنان ویژه با لباس سیاه و با مراسمی وحشت‌آور، آن شخص را روی سنگ قربانگاه می‌خواباندند. چهار نفر دست و پای او را و دیگری سرش را نگاه می‌داشتند. سپس کاهن بزرگ با لباس سرخ، تیغ مخصوص خود را با یک ضربت ناگهانی بر سینه او می‌کوفت و قلب او را بیرون می‌آورد و آن را درحالی‌که می‌تپید به پای بُت می‌انداخت تا مورد قبول بُت قرار گیرد و از خشم و غضب آن در امان بمانند.
شیطان‌پرستان کنونی اما قربانی کردن انسان را در یک شب کاملاً تاریک انجام می‌دهند. بدین گونه که قربانی، توسط آب مقدس غسل داده می‌شود و بر روی محراب خوابانده می‌شود. البته قربانی‌ها قبل از مراسم بیهوش می‌شوند و در کامل‌ترین مراسم قربانی کردن برای شیطان، قربانی پس از کشته شدن و نوشیدن خون وی، توسط آتش سوزانده می‌شود. در این مراسم، خواندن اوراد مخصوصی به زبانی کاملاً بی‌معنا و گاه عبری انجام می‌گیرد.
۲.۲. نماز سیاه یا نماز جماعت سیاه
این مراسم یکی از مهم‌ترین مراسم شیطان‌پرستان است که در کلیسای شیطان انجام می‌شود و دقیقاً همانند مراسم «عشاء ربانی» مسیحیت است. با این تفاوت که تمام کارها برعکس انجام می‌شود. در مراسم عشاء ربانی، مسیحیان به کلیسا می‌روند و از کشیش بزرگ قطعات کوچک نان مقدس و قطرات شراب را می‌گیرند. آنان معتقدند که نان تقدیس شده توسط کشیش، جسم مسیح علیه‌السلام است و با خوردن نان، جسم و خون مسیح علیه‌السلام را تناول کرده‌اند.
در نماز سیاه شیطان‌پرستان، کشیش و حاضران درحالی‌که برهنه هستند، دعاها و سرودهای مذهبی را به صورت برعکس می‌خوانند؛ مثلاً هر جا که از بهشت و زیبایی سخن گفته شده، از جهنم و زشتی سخن می‌گویند. هرگاه نام خدا یا حضرت مسیح علیه‌السلام آورده می‌شود، همگی شروع به انجام حرکات کفرآمیز می‌کنند. در ابتدای شکل‌گیری مراسم نماز سیاه، قرار بود که فقط به مسیحیت و اعمال این آیین توهین شود و کار دیگری انجام نشود، اما پس از مدتی، اعمال جنسی و کشتن کودکان بی‌گناه نیز به آن اضافه شد. در این مراسم که از پلیدترین مراسم شیطان‌پرستان است، اعمال بیهوده، بی‌استدلال و خرافی انجام می‌گیرد و دعاهایی با مضامین شیطانی خوانده می‌شود. علاوه بر این، از نمادهای شیطانی همچون ستارۀ پنج‌پر وارونه، جمجمه، شراب، خون، شمع، پارچه‌های سیاه و آتش‌دان نیز استفاده می‌شود.
۳.۲. پیوستن عضو جدید
این مراسم، مجموعه‌ای از کارهای مختلف است که توسط کشیش کلیسای شیطان‌پرستان یا همسر وی انجام می‌گردد. این عمل در جادوگری نیز وجود دارد. در این مراسم، پنج بوسۀ مقدس وجود دارد که بر بدن شخص عضو شونده زده می‌شود. این بوسه‌ها به منظور خیر و برکت او، تقدس او در بین شیطان‌پرستان، تشکر از وی به‌خاطر پیوستن به گروه، و در نهایت قبول او انجام می‌گیرد.
۴.۲. مناسک جنسی
یکی از مهم‌ترین اعمالی که شیطان‌پرستان به‌طور جدی بر آن مداومت دارند، اعمال جنسی است. این اعمال جنسی غالباً همراه با خشونت بوده و نشان‌دهندۀ مشکلات روحی و روانی عمیق در بین آنان است. بیماری «ایدز» از جمله بیماری‌های شایعی است که میان این افراد شیوع دارد. آن‌ها پس از انجام مناسک جنسی، برای پیشبرد اهداف خود، از شیطان کمک می‌خواهند.
۵.۲. کسب قدرت تاریکی
در این مراسم که به منظور کسب قدرت از نیروهای نهفته در تاریکی انجام می‌شود، شیطان‌پرستان در پی به دست آوردن انرژی عظیمی هستند تا روح‌شان ارتقاء یابد و قدرت، جایگزین کمبودهای‌شان شود. برای انجام این مراسم، مقدماتی لازم است که جزئیات آن در نوشته‌های‌شان بیان شده است.
