نحوۀ تعامل و رفتار پیامبر اکرم صلیاللهعلیهوسلم با همسران‌شان
از جمله عادات و رسومی دیرینه‌ای که پیوسته بر خانواده‌ها سایه گسترده است این‌که زن را به‌عنوان رازی نگاه می‌کنند که بایستی پنهان داشت و رابطۀ علنی او با مرد از ارزش و جایگاه مرد خواهد کاست. زوج وظیفه دارد که نگذارد کسی در خارج از خانه‌اش نام همسرش را بداند. اگر ناگاه یکی از این تندروها مطلع گردد که نام همسرش به گوش بعضی‌ها رسیده است، احساس می‌کند که این ننگی غیرقابل‌تحمل برای اوست. او سعی می‌کند که در راه رفتن، زنش همراهش نباشد و در همایش‌ها و اماکن عمومی در کنارش ننشیند و چنانچه نیز ضرورتی در کار بود، که همراهش باشد، تلاش می‌کند که در پشت سرش قرار گیرد به‌گونه‌ای که برای کسی معلوم نگردد که همسرش همراهش می‌باشد.
این راه و رسم برخی از خانواده‌ها بود که این رسم انحرافی را با جان‌ودل پذیرفته‌اند. نه در قرآن گفته شده و نه از حدیثی ثابت شده است که اشاره کند زن رازی ننگ‌آور است و باید از صحنه پاک شود و رابطۀ علنی او با مرد از ارزش و مکانت مرد خواهد کاست، بلکه چیزی که قرآن بدان حکم کرده و رسول خدا صلیاللهعلیهوسلم در پیش گرفته، درست و مخالف با این سخن خرافی است. رسول خدا صلیاللهعلیهوسلم نسبت به راه رفتن با همسرش احساس گناه نکرده و در شناساندن و نام بردن همسرش احساس ننگ و خواری نکرده است. آن‌حضرت صلیاللهعلیهوسلم همراه با همسرانش از خانه بیرون می‌آمد و در یک راه با آن‌ها همگامی می‌کرد.
در یک حدیث روایت شده است که رسول خدا صلیاللهعلیهوسلم شب‌هنگام با همسرش صفیه رضی‌الله‌عنها راه می‌رفت، دو مرد انصاری از آنجا گذشتند. وقتی‌که رسول خدا صلیاللهعلیهوسلم را دیدند، شتاب کردند. رسول خدا صلیاللهعلیهوسلم ایشان را صدا زد و فرمود: آهسته حرکت کنید، این خانم، همسرم صفیه بنت حیی است. گفتند: سبحان الله ای رسول خدا… . آن‌حضرت صلیاللهعلیهوسلم فرمود: همانا شیطان در رگ‌های آدمی مثل خون جریان پیدا می‌کند و من بیم آن داشتم که در دل‌تان شری بیفکند.
البته باید توجه داشت، آنچه در مورد بیرون شدن با همسر و گمان بد نکردن به آن دو، بیان شد مربوط به زمان صحابۀ کرام و پیامبر صلیاللهعلیهوسلم است. در این زمان که زمان فتنه‌وفساد است باید نسبتاً احتیاط بشود، به‌ویژه در موارد غیرضروری. اما در جایی‌که نیاز است باید بدون توجه به گفته‌های مردم، به همسران رسیدگی شود؛ مثلاً عده‌ای به خاطر همین عرف، حتی از بردن همسران‌شان پیش داکتران ابا می‌ورزند و آن را خلاف شأن خود و خانوادۀ خود می‌دانند.
یکی از دانشمندان گفته است: بدان حسن اخلاق این نیست که همسرت را آزار ندهی، بلکه حسن سلوک واقعی این است که اذیت‌وآزار او را تحمل کنی، در برابر خشم و غضب او بردبار باشی و در این امر از رسول خدا صلیاللهعلیهوسلم تأسی جویی؛ زیرا همسران رسول اکرم صلیاللهعلیهوسلم گاه با ایشان جروبحث می‌کردند، چه‌بسا یکی از آن‌ها شب تا صبح با ایشان قهر می‌شد.
وقتی این رفتار نیکو را از رسول گرامی صلیاللهعلیهوسلم، نبی بشریت و رهبر انسان‌ها می‌بینیم، باید هر یک از مردان خوی مطایبه و خوش‌رویی را در منزل خود و در قبال همسران خویش احیاء نمایند و دل‌شان را خرسند کنند تا اندکی شدت و قساوت زندگی را تخفیف داده و بار سنگین مسئولیت‌های زندگی را سبک نمایند و در این امر از پیامبر بزرگوار اسلام صلیاللهعلیهوسلم الگو بگیرند.
