یکی از بزرگ‌ترین و اصلی‌ترین آرزوهای حضرت علامه ندوی، سربلندی پرچم اسلام بر تمام جهان بود. همین اندیشه بود که او را بی‌قرار و بی‌تاب گردانیده بود. ایشان با مشاهدۀ حالات اسف‌بار جهان اسلام در عصر کنونی، دعوت و اصلاح‌گری را یک فريضۀ مهم و اساسی می‌دانست و چنان در این اندیشه فرومی‌رفت که گاهی از خورد و خوراک هم غافل می‌شد. علامه ندوی مشاهده کرد که عموم مسلمانان در خواب غفلت فرورفته‌اند. سران کشورهای اسلامی غلامان دست و پا بسته و کارگران بی‌اختیار استعمارگران غربی قرار گرفته‌اند. علمای امت هم اندیشه‌ای بسیار محدود و منحصر را برگزیده‌اند، و روزبه‌روز بر زبونی‌شان افزوده می‌گردد؛ لذا همواره در همین فکر بوده و راه‌های دعوت و اصلاح را می‌پیمود تا شاید مسلمانان بیدار گشته، پرچم اسلام همچون گذشته بر قله‌های عالم به اهتزاز درآید.
استاد احمد شرباصی می‌نویسد: بزرگ‌ترین آرزوی علامه ابوالحسن آن بود که حکومت اسلام را روی زمین مشاهده نماید.
علامه ندوی برای این منظور همواره در تلاش و کوشش بود و در هر جایی علما و اندیشمندان اسلامی را نسبت به این امر متنبه گردانید. ایشان خواستار حاکمیت واقعی اسلام بر تمام جهان بود و برای این هدف از هیچ سعی و تلاشی دریغ نمی‌کرد.
بلال عبدالحی حسنی ندوی می‌نویسد: محور اصلی تمامی تلاش‌ها و کوشش‌های مولانا سیطره و غلبۀ اسلام بود، ایشان به‌طور صریح می فرمود: مادامی که قانون اسلام حاکم نباشد و به‌طور رسمی نظام اسلام ایجاد نگردد، عمل به بسیاری از احکام شریعت، امکان‌پذیر نخواهد بود.
