عقیده به گناهگار بودن عایشه، اهانت به ساحتِ پاکِ رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم
همان طور که اشاره کردیم، امروزه نیز افراد جاهلی در جامعه هستند که با کمال لجاجت و جهالت، نزول این آیات سورۀ نور را در شأن «حضرت عایشۀ صدیقه رضی‌الله‌عنها» قبول ندارند و برای خود دلایلی را از جناب ابلیس گرفته‌اند.
اینجا سؤالی مطرح می‌شود که آیا مخالفان به عالم بودن و خبیر بودنِ خداوند متعال ایمان دارند؟ و آیا به رسالت محمد مصطفی صلی‌الله‌علیه‌وسلم نیر اعتقاد دارند؟!
حال چگونه ممکن است -نعوذ بالله- زنی ناپاک و گناهکار به عقد رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم در آید؛ مگر خداوند متعال علم نداشت که این زن در آینده چنین گناهی انجام می‌دهد؟ پس چرا اجازه داد رسولش با او ازدواج کند، درحالی‌که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم تحت فشار و اجباری نبود!
خداوند مهربان فرموده است: «الطَیِّباتُ للطیّبِینَ وَالطَیِّبُون للطِّیباتِ»؛ زنان پاک، لایقِ مردان پاک هستند و مردان پاک، سزاوار زنانِ ناپاک هستند.
حضرت عمر فاروق رضی‌الله‌عنه گفت: «ای رسول خدا! پس آیا فکر می‌کنید که خداوند سبحان، زن فاجره و فاحشه‌ای را نصیب شما می‌کند؟! شما که بر بدن مبارک‌تان مگس نمی‌نشیند، چگونه ممکن است، همسرت ناپاک باشد؟.»
حضرت عثمان رضی‌الله‌عنه نیز فرمودند: «ای رسول الله! من برائت عایشه را از سایۀ شما تشخیص می‌دهم، خدایی که سایۀ شما را از افتادن بر زمین محفوظ نگه داشته؛ هرگز ناپاکی را برای اهل بیت تو روا نمی‌دارد.»
آری! حقاً انصافاً که اعتقاد به گناهکار بودن «عایشۀ صدیقه رضی‌الله‌عنها» اهانت بزرگی است به ساحت مقدس رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم چرا که در حرم محترم رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم که خود، پاکیزه‌ترینِ مخلوق است، محرمی پاکیزه و صدیقه و طیبه، شایسته و سزاوار است.
توهین به مادر، گناهی نابخشودنی
خداوند متعال فرمود:«النَّبِیُّ اَولی بِالمُؤمِنِینَ مِن اَنفُسِهِم وَاَزواجُهُ اُمَّهاتُهُم» ترجمه: «پیامبر اولی‌تر است به مؤمنان از خود آن‌ها و زنان پیغمبر نیز مادران مؤمنان هستند.»
بنابر این آیۀ مبارکه، زنان پیامبر همگی مادران معنوی مؤمنان هستند، به همین جهت بعد از رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم ازدواج با ایشان برای امت حرام بود.
حال اندکی تأمل نماییم، آیا فرد عاقلی به مادر خویش تهمت می‌زند؟ اگر کسی به گناهکار بودن مادر مؤمنان معتقد باشد، آیا می‌توان او را مؤمن نامید؟
آری! اعتقاد به ناپاکی «عایشۀ صدیقه رضی‌الله‌عنها» یعنی انکار چندین آیۀ قرآن مجید، یعنی اهانت به ساحت مقدس رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم یعنی توهین به مادری مهربان و دل‌سوز و پاک و این مگر گناهی نابخشودنی نیست؟
عایشه! ایام تلخ هجران به سر آمد
«عایشۀ صدیقه رضی‌الله‌عنها» زمانی پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم را وداع گفت که هنوز در دهه‌ی سوم زندگیش قرار داشت. حقاً بسیار سخت، تلخ و طاقت‌فرسا است برای عاشقی که در این سنّ و سال، معشوقش را از دست بدهد.
با از دست دادن رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم دل خویش را متوجه یارِ با وفایش، همراه و هم‌رازِ دورانِ جوانی و پیری، یار غار، یعنی ابوبکر صدیق رضی‌الله‌عنه نمود و با مشاهدۀ او خود را تسلی می‌بخشید، چرا که بوی پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم را می‌داد، به خاطر همراهی زیاد و رضایتِ کامل پیامبر خدا از او، خُلق‌وخو و سیرت او را به خود گرفته بود.
اما انگار تقدیر چیز دیگری است، می‌خواهد باز بر غم و اندوه این مادر مهربان بیفزاید. دل‌خوشی عایشه نسبت به ابوبکر رضی‌الله‌عنه به عنوان جانشین رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم زیاد به درازا نکشید؛ پس از دو سال پدر مهربان و رئوفش را نیز از دست داد.
عایشه رضی‌الله‌عنها در این لحظه تنها و بی‌یار ماند، همسری چون محمد صلی‌الله‌علیه‌وسلم و پدری چون ابوبکر رضی‌الله‌عنه را از دست داده است، چه چیزی می‌تواند در این لحظه سبب آرامش و تسلی او شود؟ آیا جز عشق به خدا و ارتباط با او چیز دیگری می‌تواند، این همه سختی و درد و رنج را آسان نماید؟
عایشۀ صدیقه رضی‌الله‌عنها بعد از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وسلم نزدیک به چهل سال را در فراق او گذراند، در این مدت به نشر و اشاعۀ دین پرداخت و شبانه روز خویش را وقف خدمات دینی نموده بود.
بالاخره انتظار به سر آمد، معبود محبوب حقیقی می‌خواهد در حق او لطفی دیگر بنماید، می‌خواهد به انتظارش پایان بدهد و او را از این همه سختی و محنت، خلاصی بخشد، می‌خواهد او را به همسر گران‌قدرش و پدر مهربانش برساند.
آری ! «عایشۀ طیبه رضی‌الله‌عنها» نیز در سال پنجاه و هشت هجری قمری روز دوشنبه در ماه مبارک رمضان و در سن 68 سالگی به دعوت حق لبیک گفت و برای همیشه از این دنیای فانی و از آنانی که در کنارشان می‌زیست، خداحافظی کرد.
نماز جنازۀ این زن بزرگ اسلام، مادر مؤمنان و همسر رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم توسط ابوهریره رضی‌الله‌عنه خوانده شد و جدّۀ مبارکش شبانگاه بنا به وصیت خودش به خاک سپرده شد.
جسد مبارکش را «عبدالله بن زبیر»، «عروه بن زبیر»، «قاسم بن محمد»، «عبدالله بن عبدالرحمن بن ابی بکر» و «عبدالله بن محمد بن ابی بکر» در قبرستان بقیع دفن کردند.
و بدین‌گونه این مادر مهربان و دل‌سوز نیز به سوی دیار ابدی رخت بربست و با رفتنش دنیایی از علم، اخلاق، تواضع، تقوی و زهد را برای ما بر جا گذاشت.
آری! ما باید از او درس اخلاص و صبر و استقامت را بیاموزیم تا باشد که ما را توجهی بنماید و در روز قیامت، نگاه مهربانانه‌اش را از ما برنگرداند و ما را با گناهان ما تنها نگذارد.
