دانشمندان اسلامی و سایر ملل، اعم از علمای علوم تجربی و دینی، با دقت نظر و تحقیق نظری و تجربی کشف کرده‌اند: همان‌طور که قرآن فرموده است، شراب دارای مضرات و منافع است. چنانکه قرآن بیان داشته است، مضرات آن به مراتب بیشتر از منافع آن است. آنچه از منافع و فواید این ماده‌ی مخدِّر و مسکر برشمرده می‌شود، کاملاً ظاهری و زودگذر است و فقط در این چند مورد خلاصه می‌شود:
۱. احساس لذت و نشاط و مطلوبیتی فوق العاده در حین مصرف آن؛
۲. به وجود آمدن نیرویی عجیب و رخوتی آرام‌بخش در حالت سُکر؛
۳. به جریان افتادن آزادتر خون در شریان‌ها که باعث می‌شود چهره گلگون شود و جسم فربه گردد.
عاقلان و همه‌ی کسانی که وضعیت معتادان به شراب را از نزدیک دیده‌اند، به خوبی می‌دانند که این منافع بسیار سطحی و در حقیقت فریبی بیش نیستند. زیرا همه‌ی این اثرات زودگذر هستند و در عین حال، موجد ضررهای بزرگ‌تری در درازمدت می‌شوند. مثلاً، درست است که معتاد به الکل ممکن است در ابتدا رنگ و رونقی در جسم و رویش پیدا کند، اما چند سال بعد، به‌ویژه از سن چهل سالگی به بعد، این حالت تنزل می‌کند و تمام ساختارهای داخلی بدن را برهم می‌زند و شخص را به فرسودگی جسمی و روحی مبتلا می‌سازد.
اما مضرات و مفاسد شراب و سایر مواد مسکر بسیار بیشتر از این‌هاست. به‌طور خلاصه، می‌توان سی‌و دو ضرر آن را به‌صورت کلی ارائه کرد که هر کدام در یکی از شش بُعد وجودی و زندگی انسان پدیدار می‌گردد. این ابعاد عبارتند از:
