دروغ‌گویی یک صفت زشت و نامیمون است که سبب انحطاط شخصیت، جایگاه و مقام انسان میان مردم و جامعه می‌گردد؛ ازاین‌رو اسلام عزیز بیش از دیگر ادیان، دروغ را زشت و ناپسند می‌شمارد و دروغ‌گویان و خیانت‌کاران را مورد ملامت قرار می‌دهد و صداقت را زیبا و پسندیده می‌داند و صادقان و درست‌کاران را مورد تعریف و تحسین قرار می‌دهد.
اسلام صداقت و درست‌کاری را در کنار تقوا و پرهیزگاری قرار می‌دهد و از نظر آن، هر کس صداقت را از دست بدهد با تقوا و پرهیزگاری بیگانه گشته است؛ زیرا که قرآن‌کریم می‌گوید: «یٰٓأَیهَا ٱلَّذِینَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَكُونُواْ مَعَ ٱلصَّٰدِقِینَ»؛ (ای کسانی‌که ایمان آورده‌اید، از خداوند پروا کنید و با صادقان همراه باشید.)
شخص دروغ‌گو جایگاه و مقام خوبی نزد مردم و جامعه ندارد؛ زیرا فطرتاً هیچ انسانی از هر دینی که باشد دروغ را نمی‌پسندد؛ ازاین‌رو شخص دروغ‌گو از شخصیت خیلی پایینی برخوردار است و مردم همرایش محبت ندارند، برایش اعتماد نمی‌کنند و تعامل نیکی نیز با او ندارند.
آدم دروغ‌گو هیچ‌گاه در زندگی موفق نخواهد بود، راه حق و هدایت را نخواهد یافت، جُبن و هراسناکی و خواری او برای مردم معلوم خواهد شد و در تمامی امور خویش با ناکامی روبه‌رو خواهد گردید، این مجازات الهی برای دروغ‌گویان است که می‌فرماید: «إِنَّ ٱللَّهَ لَا یهدِی مَن هُوَ مُسرِفٌ كَذَّاب»؛ (به راستی خداوند کسی را که اسراف‌کار و بسیار دروغ‌گو است، هدایت نخواهد نمود.) در جایی دیگر می‌فرماید: «وَقَد خَابَ مَنِ ٱفتَرَىٰ»؛ (هر آدم [دروغ‌گو] و اهل افترایی به راستی ناکام است.)
نظر به این، مسلمان نیکو و با شخصیت، به این موارد متوجه است و می‌داند که «دروغ‌گویی» بر عفت و عزتش به شدت صدمه وارد می‌کند؛ ازاین‌رو همواره از زبانش مراقبت می‌کند و سخن مطابق واقع و درست به مردم می‌گوید؛ حتی اگر در سخت‌ترین شرایط و آزمایش قرار بگیرد؛ چون می‌داند «دروغ‌گویی» از خاصه‌ی فرد مسلمان نیست؛ بلکه اسلام آن را از اوصاف منافقان برشمرده است.
