اهل سنت و جماعت بر پایۀ دلایل عقلی و نقلی، به امکان دیدار خداوند متعال معتقدند:
اولاً: دلیل عقلی: این است که ما اجسام و صفات را به دلیل وجودشان می‌بینیم؛ بنابراین، اگر چیزی وجود نداشته باشد، دیده نمی‌شود. همگان بر این باورند که معدوم قابل رؤیت نیست؛ پس وجود، علتی برای دیده شدن است. هر موجودی قابل دیدن است و خداوند نیز موجود است؛ بنابراین دیدن او نیز ممکن و حق است.
ثانياً: دلایل نقلی: الف: در آیات ۲۲ و ۲۳ سورۀ قیامت آمده است: «وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌ»؛ ترجمه: «در آن روز چهره‌هایی شاداب و درخشانند و به سوی پروردگار خود می‌نگرند.»
ب: در سورۀ مطففین، آیۀ ۱۵، در ارتباط با کافران آمده است: «إِنَّهُمْ عَن رَّبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَّمَحْجُوبُونَ»؛ ترجمه: «بی‌تردید آنان در آن روز از دیدار پروردگارشان محجوب و محروم‌اند.» ازاین‌رو، می‌توان استنباط کرد که مؤمنان از دیدار خداوند محروم نخواهند بود.
ج: بخاری از پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم نقل کرده است که ایشان فرمودند: «إِنَّكُمْ سَتَرَوْنَ رَبَّكُمْ كَمَا تَرَوْنَ الْقَمَرَ لَيْلَةَ الْبَدْرِ»؛ ترجمه: «شما پروردگارتان را خواهید دید، همان‌گونه که ماه شب چهارده را می‌بینید».
عصمت پیامبران
در قرآن کریم، آیات فراوانی در بزرگداشت پیامبران الهی نازل شده است که به آنان قداست، پاکیزگی و عظمتی ویژه اعطا کرده و برخی را به عنوان الگو، مثال زنده و تجسم کمال انسانی معرفی نموده است. خداوند خود عهدۀ تعلیم، تربیت، تهذیب و پرورش آنان را داشته تا به بلندای قله‌های انسانیت برساند و آنان را برای برگزیدگی و انتخاب الهی شایسته سازد.
«وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءَ الزَّكَاةِ وَكَانُوا لَنَا عَابِدِينَ»؛ ترجمه: «و ما آنان را پیشوایانی قرار دادیم که به فرمان ما هدایت می‌کردند و به انجام دادن کارهای نیک، برپایی نماز و دادن زکات وحی کردیم و آنان تنها ما را پرستش می‌کردند.»
اهل سنت و جماعت بر این باورند که تمامی انبیاء از گناهان کبیره و صغیره مصون هستند و عصمت تنها به پیامبران خدا اختصاص دارد. با این حال، در قرآن آیاتی وجود دارد که به نظر می‌رسد پیامبران مرتکب اشتباه یا عملی شده‌اند که با عصمت آن‌ها در تعارض است؛ ولی در واقع، انبیاء هرگز مرتکب گناه نشده‌اند؛ زیرا گناه آن است که فرد با آگاهی به حرمت کاری، عمداً با فرمان خدا مخالفت کند. پیامبران ممکن است در مواردی دچار سهو یا خطای اجتهادی شده باشند و به دلیل مقام والای آن‌ها، خداوند نیز آن‌ها را مورد عتاب قرار داده است. منظور از خطای پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم «حسنات الأبرار سيئات المقربین» است که هرگونه غفلت یا ترک اولویت در مورد انبیاء پذیرفتنی نیست و آن‌ها باید برای آن استغفار کنند. پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وسلم نیز به عنوان بشر، اعمالی داشته که برای افراد عادی پسندیده یا عادی به نظر می‌رسد؛ اما برای مقام شامخ ایشان، مهم و قابل توجه بوده و موجب عتاب الهی شده است.
