نامش را عبدالله و کنیه‌اش را ابوبکر نهادند و به جدّش، ابوبکر صدّیق رضی‌الله‌عنه دستور دادند در گوشش اذان بگوید.
حالات دوران طفولیت
آثار نبوغ و برتری از همان کودکی در او نمایان بود. اولین کلمه‌ای که در طفولیت بر زبان آورد «السیف، السیف» (شمشیر، شمشیر) بود. پدرش گفت: «به خدا قسم، روزگاری تو را با شمشیر خواهد بود.»
امام ذهبی رحمه‌الله‌تعالی می‌نویسند که عبدالله در ایام کودکی روزی با هم‌سن و سالانش در حال بازی بود که فردی آمد و بر سر آنان فریاد کشید. همه از ترس فرار کردند، مگر عبدالله. او فوراً بچه‌ها را صدا کرد و گفت: «بیایید جمع شوید، من سرگروه شما می‌شوم و با او می‌جنگیم.»
ثبوت صحابی بودن عبدالله ابن زبیر
عبدالله ۸ سال و ۴ ماه از حیات مبارک پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وسلم را درک کرد. او همواره به منزل ایشان نزد خاله‌اش عائشۀ صدیقه رضی‌الله‌عنها می‌رفت و بدین ترتیب، در خانۀ نبوت و خانۀ صدیق اکبر رضی‌الله‌عنه رشد و تربیت یافت. پدرش او را در سن هفت یا هشت سالگی برای بیعت به محضر رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم آورد. پیامبر اکرم وقتی او را دیدند، تبسّم کردند و از او بیعت گرفتند.
عبدالله بن زبیر در عهد خلفای راشدین
عبدالله در عهد رسالت، در کنار پدرش زبیر، شاهد غزوۀ احزاب و فتح مکه بود. در زمان ابوبکر صدیق و عمر فاروق رضی‌الله‌عنهما، در سن ده سالگی، در معرکۀ یرموک، پدرش را همراهی می‌کرد و در امداد و معالجۀ زخمی‌ها همکاری داشت.
او اگرچه مستقیماً در نبرد شرکت نکرد، اما با سختی جنگ، چکاچک شمشیرها، و جان‌دادن در راه خدا از نزدیک آشنا و مأنوس شد. این تجربه در شجاعت و مهارت جنگی‌اش تأثیر بسزایی داشت.
اوج جوانی و قدرت عبدالله ابن زبیر در عهد خلافت عثمان رضی‌الله‌عنه بود. در این دوران، او تبدیل به یک جوان قوی، نیرومند و شجاع شده بود و در بسیاری از امور شرکت فعال و مؤثر داشت. او یکی از افرادی بود که خلیفۀ سوم، حضرت عثمان ابن عفان رضی‌الله‌عنه، برای جمع‌آوری مصاحف همراه زید بن ثابت رضی‌الله‌عنه به وی مأموریت داد.
در سال ۲۷ هجری، عبدالله ابن زبیر در کنار عبدالله بن سعد بن أبی‌السرح در جهاد آفریقا شرکت کرد. جرجیر رومی، پادشاه آفریقا، با ۲۰۰ هزار نفر به میدان آمده بود، و در مقابل، مسلمانان ۲۰ هزار نفر بودند. در این جنگ، عبدالله با گروهی به دل سپاه دشمن زد و مستقیماً به جرجیر حمله‌ور شد، سرش را از تن جدا کرد و بر سرنیزه نهاد و بانگ تکبیر برآورد. به این ترتیب، با فراست و تاکتیک مناسب وی، سپاه رومی شکست خورد و آنان با بشارت فتح آفریقا به مدینۀ منوره بازگشتند.
این اولین میدان جنگی بود که سبب شهرت عبدالله ابن زبیر رضی‌الله‌عنهما شد. ایشان هم‌چنین در سال ۳۰ هجری در لشکرکشی به طبرستان شرکت کرد و شجاعانه برای اعلای کلمةالله شمشیر زد.
