خداوند مؤسسۀ «رابطة العالم الاسلامی» را جزای خیر بدهد؛ زیرا فرصت و مقدمات سفر به افغانستان را برایم فراهم نمود و تلاش و اصرارش بر عذرها و مشغولیت‌های زیادم و موانعی که سر راه تحقق این آرزو قرار داشت، غالب آمد. لذا این مؤسسه هیئتی را تشکیل داد تا از افغانستان، ایران و برخی از کشورهای عربی غرب آسیا دیدار به عمل آورند و دو نفر از اعضای مجلس، مؤسسان «رابطة العالم الاسلامی» را به عنوان دو عضو این هیئت و دکتر عبدالله عباس ندوی را که مسئول سازمان‌های اسلامی در این مؤسسه است، به عنوان منشی هیئت و همکار و دستیار خصوصی‌ام انتخاب کرد. البته آن دو عضو سرشناس که حضرت شیخ سعدی یاسینی از بیروت و جناب شیخ حنیفه محمد حنیفه از سیلان بودند، بنا به عللی نتوانستند به هندوستان بیایند.
لذا دبیر کل مؤسسه، نویسندۀ معروف، جناب استاد احمد محمد جمال، عضو مجلس شورای عربستان سعودی و استاد فرهنگ اسلامی در دانشگاه ملک عبدالعزیز جده را انتخاب کرد که انتخابی بجا و شایسته بود. ایشان صبح روز یکشنبه ۳ ژوئن ۱۹۷۳ میلادی، مستقیماً از مکۀ مکرمه به کابل رفتند و سفر ما بنا به عللی تا بعد از ظهر روز دوشنبه ۴ ژوئن به تأخیر افتاد.
دبیرخانۀ مؤسسه و در رأس آن جناب شیخ محمدصالح قزاز دبیرکل، با مقامات رسمی افغانستان و سفارت سعودی در کابل در خصوص این دیدار و ترتیب برنامه‌ها و اینکه این هیئت بتواند مأموریت و رسالتش را به بهترین صورت انجام دهد، تماس گرفته بود و حکومت افغانستان به هیئت مذکور که بزرگ‌ترین موسسۀ اسلامی را نمایندگی می‌کرد، خوش‌آمد گفته و با مهربانی پذیرفته بود. این مؤسسه که تعداد بی‌شماری از علمای بزرگ کشورهای اسلامی و متفکران و نویسندگان عضو آن هستند و در شهری که رفیع‌ترین جایگاه را در دل‌های مسلمانان دارد، واقع است. ملک فیصل، خادم حرمین شریفین و منادی بزرگ همبستگی اسلامی، بر آن سرپرستی می‌نماید.
حکومت افغانستان اصرار داشت که هیئت در ضیافت کریمانۀ آنان باشد و وزارت معارف به نیابت از حکومت عمل نماید و به تسهیل مأموریت و وضع برنامه‌های دیدار و ملاقات‌ها اقدام کند؛ زیرا افغان‌ها به پذیرایی و اکرام مهمان مشهور هستند. سفارت عربستان سعودی هم این درخواست خوب را با سپاس و قدردانی پذیرفت.
در کابل
بعد از ظهر دوشنبه ۴ ژوئن، با یک هواپیمای افغانستانی از دهلی به افغانستان سفر کردیم. هنگامی که گوینده اعلام کرد که هواپیما در نزدیکی کابل است، این نام در گوش‌ها طنین انداخت و در دل‌ها شوق به وجود آورد. ساعت ۵ بعد از ظهر به وقت محلی، هواپیما در فرودگاه کابل به زمین نشست. هوا نسبت به هوای ناملایم دهلی معتدل‌تر بود. در این دیدار، سفیر عربستان سعودی، دوست قدیمی و برادر بزرگوار جناب شیخ محمداحمد شبیلی که قبلاً سفیر سعودی در دهلی بود و میان او و مسلمانان هندوستان دوستی و محبت متقابل وجود داشت، جناب استاد علی فوزان دبیر اول سفارت، حضرت استاد احمد محمد جمال عضو هیئت، استاد غلام محمد نیازی رئیس دانشکدۀ شرعیات دانشگاه کابل، جناب شیخ محمد اسلام تسلیم مسؤول مدارس و آموزش دینی در وزارت معارف افغانستان، سید محمدیعقوب هاشمی مدیر دارالحفاظ کابل، استاد عبدالرسول سیاف استاد دانشکدۀ شرعیات که وزارت معارف وی را به عنوان همراه و مترجم هیئت در این دیدار انتخاب کرده بود، و تعدادی از علمای کابل، دانشمندان و معتمدین به استقبال ما آمده بودند.
ما در هتل کابل اقامت داشتیم و از حسن اتفاق این هیئت، این بود که حضرت مولانا سید سلیمان ندوی، علامه محمداقبال لاهوری و سرمسعود هم چهل سال پیش در همین هتل اقامت کرده بودند. با این تفاوت که ساختمان هتل از نو بنا شده و تزیینات زیادی در آن بکار رفته است. پنجرۀ اتاقی که در آن بودم، به سمت مقبرۀ امیر عبدالرحمن غازی باز می‌شد. او موضع‌گیری‌های عالی و قابل ستایش در جنگ‌های انگلیسی‌ها و نشر اسلام در مناطق دور دست را داشت. بنابراین، تاریخ درخشان و دوران خوب او در ذهن ما زنده شد.
