پدیده‌ی الحاد و راه‌های مبارزه با آن (بخش چهاردهم)

نویسنده: ابوالخیر عبدالرحمن «معتصمی»

پدیده‌ی الحاد و راه‌های مبارزه با آن

بخش چهاردهم

چهارم: لذت‌طلبی

جهان‌­بینی ایمانی برای انسان تعهد اخلاقی می‌­بخشد و از بسیاری از لذت­‌جویی‌­ها، هوس‌­ها و خواهشات نفسانی باز می­‌دارد؛ زیرا مؤمن به خداوند ﷻ و روز قیامت و حساب و کتاب باور دارد و از محاسبه و عقوبت الهی در برابر جرایم و معاصی می­­‌ترسد.

«فَأَمَّا مَنْ طَغَى (۳۷) وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا (۳۸) فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَى (۳۹) وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى (۴۰)  فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَى(۴۱)». [النازعات: ۳۷ – ۴۱]

ترجمه: «اما هر كه طغيان كرد و زندگى پست دنيا را برگزيد، پس جايگاه او همان آتش است. و اما كسی كه از ايستادن در برابر پروردگارش هراسيد و نفس خود را از هوس باز داشت، پس جايگاه او همان بهشت است.»

انسان ملحد به هیچ چیزی باور نمی‌کند؛ از تمام قیدها و بندها خود را آزاد احساس می‌کند و هیچ مانعی را در برابر خود نسبت به کام‌جویی‌ها، عیش و نوش و ارضای خواسته‌های نفسانی‌اش نمی‌یابد. افراد لذت‌پرست و خودمحور، می‌توانند در الحاد مقصد و هدف خود را پیدا کنند و بدین وجه، لذت‌طلبی یکی از عوامل رو آوردن به الحاد است. کارشناسان و تحلیل‌گران مسایل الحاد، آن را یکی از مهم‌ترین عوامل رو آوردن به الحاد می‌دانند که پاسکوینی نیز یکی از آن‌هاست.

وی معتقد است که یکی از مهم‌ترین عواملی که افراد را به سوی الحاد سوق می‌دهد، لذت‌گرایی موجود در جهان‌بینی الحاد است که جاذبه‌ی فوق العاده‌ای دارد. زندگی کسانی که دچار الحاد عملی هستند و خدا در زندگی آن‌ها جایگاهی ندارد و چندان مورد توجه نیست، در واقع با ملحدان نظری تفاوتی ندارد و آنچه در نظر آن‌ها مهم جلوه می‌کند، ارضای نفسانی حاصل از لذت‌گرایی مادی در الحاد و دشواری و محدودیت در جهان‌بینی ایمانی است.

 به عبارت دیگر، ایمان داشتن نیازمند تغییری اساسی در نحوه‌ی نگرش و زندگی خواهد بود؛ زیرا ایمان در پهنه‌ی انتخاب‌های غایی و گزینش اخلاقی آدمی، بروز و ظهور فراوانی می‌یابد و در این صورت، بسیاری از خودمحوری‌ها، خودخواهی‌ها و لذت‌گرایی‌ها را تحت الشعاع قرار می‌دهد و محدود می‌کند.

تعهدات اخلاقی یکی از مهم‌ترین مسائلی است که ملحدان پایبندی چندانی به آن ندارند و با کمال تحیَّر حتی روشنفکران، متفکران و فیلسوفان ملحد به این امر اهمیت نمی‌دهند و مراعاتش نمی‌کنند.

پاسکویینی، مطابق روش خود، به دنبال نمونه‌های فساد و ضعف اخلاقی افراد مشهور از میان ملحدان جدید می‌گردد. این نشان می‌دهد که ارتباط جنسی آزاد و بدون حد و مرز، تعداد نامحدودی از شرکای جنسی مشترک و ارتباط جنسی به هر نحو و فقط با هدف لذت جنسی، در میان ملحدان و حتی در میان روشنفکران و متفکران این گروه وجود دارد.

مسئله‌ی همجنس‌گرایی در جهان امروز بسیار مورد جدل قرار گرفته و پررنگ شده است، تاجایی که حتی به ابزاری سیاسی نیز تبدیل شده است. بسیاری از ملحدان لذت‌گرا مدافع همجنس‌گرایی هستند و اعتقاد به خداوند  را مانعی در راه ارضای نیازهای جنسی خود می‌دانند. همچنین، تعداد زیادی از افراد لزبین، گی و ترنس، ملحد هستند؛ زیرا الحاد محدودیت‌های اخلاقی را حذف می‌کند و انتخاب این سبک زندگی، علاوه بر  اینکه آن‌ها را متمایز می‌سازد و در کانون توجه قرار می‌دهد نیز به آن‌ها اجازه می‌دهد که پروای هیچ قید و بندی را در مسائل اخلاقی نداشته باشند و تنها به لذت بردن بپردازند.[1]

شیخ عبدالرحمن بن عبد الخالق در این زمینه چنین می‌نویسد: علم مادی درهای بزرگی از آسایش، تجمل، تنعم و مفاتن زندگی را بر روی مردم گشوده است. وسایل نقلیه‌ی بزرگ مانند موتور، هواپیما و قطار، وسایل ارتباطی، آسایش و سرگرمی، رستورآن‌ها و نوشیدنی‌های گوارا، لباس‌های شیک و تنوع شگفت‌انگیز در لذت جویی از زندگی و دویدن در پی هوس‌ها و وسوسه‌ها، رنگ‌های متفاوت و بی‌سابقه‌ای را از بهره‌گیری از زندگی و فرورفتن در شهوت‌ها و لذت‌ها را به روی مردم گشوده است.

اما به دلیل  اینکه دین به طور کلی از اسراف باز می‌دارد و به میانه‌روی و اعتدال امر می‌کند، بهره‌گیری از حرام را از قبیل شراب، زنا و برهنگی ممنوع می‌سازد. افرادی که از راز امر دین در این امور بی‌خبرند، گمان می‌کنند که این‌ها محدودیتی برای آزادی آنان و ممنوعیتی بر خوشی‌ها و امیال‌شان است. بدین سبب آنان دوری و نفرت خود را نسبت به دین و کسانی که آن‌ها را به یاد آخرت می‌اندازند، از آتش جهنم بیم می‌دهند و به بهشت امیدوار می‌سازند، اظهار می‌کنند. بدین ترتیب، بیگانگی از باورهای دینی افزایش یافته و آموزه‌های الحاد و بدعت گسترده شده است.[2]

ادامه دارد…

[1] – « پدر ناکار آمد» بر رسی علل گرایش به الحاد از دیدگاه جان.جی. پاسکوینی ص ۱۲.

[2] – الإلحاد أسباب هذه الظاهرة وطرق علاجها (ص: ۶)، تألیف الشیخ عبدالرحمن بن عبدالخالق.