پیغام رمضانی (روز چهارم)

نویسنده: محمدالافغانی

آیت:

أَوَ کُلَّمَا عَاهَدُوا عَهداً نَبَذَهُ فَرِیقٌ مِنهُم بَل أَکثَرُهُم لَایُؤمِنُونَ. [بقره: 100]

ترجمه: آیا هربار که عهدی بربستند، گروهی از ایشان آن را نقض کردند؟ آری؛ بیشتر شان ایمان ندارند.

چه قدر بد است که بنی اسرائیل همواره به عهدی که می­بندند، پشت پا می­زنند! یک روز عهد می­بندند و فردای‎ش آن را نقض می­کنند، چنانچه بیشتر شان رسالت پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) باور نمی‌دارند.

حدیث:

«عن أبي محمد الحسن بن علي بن أبی­طالب (رضی‌الله‌عنه) قال: حفظت من رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وسلم): «دع ما یریبک إلی ما لایریبک.» (روایت ترمذي، 1، شماره: 2520؛ و نسائی: 1، شماره: 5711. ترمذی این روایت را، حسن صحیح خوانده است.)

ترجمه: از ابو محمد حسن بن علی بن ابی­طالب (رضی‌الله‌عنه) روایت است که فرمود: من از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) این روایت را در عمق جانم (قولا و عملا) حفظ کرده ام: هر آنچه را در دلت نسبت به آن تردید داری، فرو گذار و به چیزی دست بیاز که از اعماق دلت نسبت به آن مطمئن ای.

داستان:

گویند: پسری بود سرسخت و بدعُنُق، به سختی می­شد راضی­اش کرد. باری، پدرش کیسه­‌ای پر از میخ به او داد و گفت: هربار که اعصابت به هم می­ریزد یا با کسی دعوایت می­شود، یکی از این میخ‎ها را بر نرده­‌ی باغچه بکوب. پسر، روز اول سی و هفت میخ بر نرده­‌ی باغچه کوبید. در هفته‌­ی بعدی، که یاد گرفته بود چ­گونه خودش را کنترل کند، هر روز تعداد میخ‌‎هایی که می­کوبید کم می­شد. در نهایت پسر دریافت که خودمهاری بسی ساده‌­تر است از میخ­کوبیدن بر نرده. در فرجام، روزی شد که لازم نشد هیچ میخی بر نرده بکوبد؛ آن وقت رفت تا به پدرش گزارش دهد که دیگر مجبور نیست هیچ میخی بر نرده بکوبد. پدرش به او گفت: از همین حالا، هر روزی که در آن اعصابت به هم نمی‎ریزد برو و یک میخ از نرده بکَش. چند روزی گذشت و پسر رفت پیش پدرش و گفت تمام میخ‌های کوبیده را کَشیده است. پدرش او را به کنار نرده برد و گفت: پسرجان! خیلی خوب انجام دادی اما ببین چ­قدر سوراخ بر نرده به وجود آورده‌­ای! این نرده دیگر به حالت اول اش بر نمی‎‌گردد. همین­طور؛ وقتی در حق کسی بدی می‎کنی، در جان و دلش خراش می­اندازی و دیگر آن خراش­‌ها از بین نمی‎‌روند، حتی اگر عذرخواهی و دلجویی کنی.

حکمت

طینتِ آدم­ها در جریان گذر زمان و اوضاع آشکار می­شود.

دعاء:

رَبَّناٰ لاٰ تُزِغ قُلُوبناٰ بعد اِذْ هَدیتناٰ وَهَبْ لَناٰ من لدنک رحمة اِنَّكَ انت الْوَهّاٰبُ

ترجمه: پروردگارا! دل‎ها مان را، بعد از آنکه به راه راست نمودی کژ مگردان و از لطف خود به ما رحمتی ببخشا، که تویی بخشایشگر.

درس:

چرا نباید از همین حالا سعی نکنیم از شر هرعادت بد رها شویم و خود را به حرکت در نیاوریم تا خلق و خوی بد مان را به خلق خوش تبدیل کنیم؟

اگر از امروز، با پشتکار در طول ماه رمضان شروع کنیم و همت به خرج دهیم، در پایان ماه خواهیم دید چ­قدر نیکوتر شده‌ایم.

بخش قبلی | بخش بعدی