انسانیّت را تاریخ به خوبی به ما معرفی کرده؛ راتکو ملادیچ قصّاب بوسنی، یک حیوان نبود. نژادپرستانی چون هیتلر و گاندی گاوپرست انسان‌های راست قامت بودند. ولادیمیر پوتین یک شامپانزه نیست. سلمان رُشدی، ناتانیاهوی یهودی و داوکینزِِ منکر خدا، از نظر بیولوژیکی به خانواده‌ی هوموساپین‌ها تعلق دارند، نه دُلفین دریایی. نسل‌کشی که در غزّه جریان دارد، توسط وُحوش بیابان یا «پشه مالاریا» صورت نمی‌گیرد. تعداد مومنانی که به وسیله‌ی انسان‌ها در جنگ‌ها یا خصومت‌های شخصی به قتل رسیده‌اند، صدها برابر بیشتر از تعداد قربانیان حملات درندگان و نیش جانوران است.
متأسفانه سکولارها برداشتی فوقِ افراط گرایانه از مفهوم انسانیّت دارند؛ انسانیت یکی از زشت‌ترین مفاهیمی است که انسان مُدِرن تاکنون در برابر اسلام معرفی کرده. انسانیّت یعنی یک میراثِ قبیحِ تاریخی مملؤ از جنگ، مسلمان‌کشی، فساد اداری، همجنسگرایی، پاگانیزم، نژاد‌پرستی، تثلیث، قُمار، نظام رباخواران، مردم‌پرستی، خشونت سینمایی و جبّاریت لائیک.
بدتر از همه این‌ها اینکه انسانیت چیزی نیست به جز عذاب شدن میلیون‌ها انسان در قبرها و جِزقاله شدن به چه چیز انسانیت بنازیم؟ به خالیگاه معنویت در الاهیات الحادی؟ به جزقاله شدن میلیون‌ها بنی بشر در آتش ابدی به بهای آرمان‌های ناچیزِ موقّت دنیای تاریکِ انسان‌گرایان؟ انسانیت چیست به جز نفی اسلام و رویگردانی از ارزش‌های نجات بخش اسلامی؟ همین انسانیتی که امروز اسلامیت را بمباران می کند، چه دستاورد اُخروی برای پیروانش به جز جهنمی کردن میلیون‌ها انسانی که حق داشتند مؤمنِ بهشتی باشند، داشته؟ آیا سکولاریزم ارزش این‌همه پشیمانی امواتشان را داشت؟
پس تنها قربانی انسانیت ما مسلمانان نیستیم، بلکه خود انسان‌گرایان هم نتوانسته‌اند از شرّ این هیولایی که کاهنانشان در لابراتوار تفکر لائیک خلق کردند، در امان باشد؛ درّنده‌خویی روس‌ها و اوکراینی‌ها انسانِ عقلمند مسلمان را به تأسف و تهوّع وا می‌دارد. ظاهراً انسانیت نه تنها به مسلمانان جفا می‌کند، بلکه اولین قربانیان انسانیت، خود کفّار هستند.
ما باید ازخود بپرسیم؛ به راستی چگونه از خود در برابر این ذهنیّت سرطانی مخرّب و آثار وحشتناک آن دفاع کنیم؟ با دیدن تصاویر لاشه‌های کودکان مسلمان، والدین حق دارند بپرسند چه کنیم تا قربانی بعدی رُشد روزافزونِ «دُکتُرین سازمان ملل»، کودکانِ بیگناه ما نباشند؟ چگونه آثار این تفکرات تروریستی خطرناک را از سیستم آموزشی و مکاتب خود بزداییم؟
انسانیّت واقعاً شرم‌آور است. هیچ حیوانی را سراغ نداریم که که از رزق خداوند بخورد، از آن بارانی که خداوند از آسمان نازل کرده و از زمین جوشانده بنوشد، و شب هنگام به خانه برگدد و زیر سقف آسمانی که خداوند بالای سرش نگاه داشته دراز بکشد و بگوید: خدایی نیست!
By محمد فاتح